Bramen in het bos!

Doerak is een maand lang niet in het bos geweest. Degenen van jullie die ons op Facebook volgen weten waarom; de wilde zwijnen in de bossen van het dorp zijn agressief. We hadden een paar jaar geleden ook een probleem met de zwijnen. Het was toen echter beperkt tot te brutale bezoekjes in de wijken, met veel overlast voor de bewoners (omgewoelde tuinen e.d.), maar daar bleef het bij. Dit jaar loopt het echt uit de hand. De dierenkliniek verspreidde waarschuwingen via social media naar aanleiding van het aantal zwaar gewonde honden, speciale hondenwinkel deed hetzelfde en ik sprak zelf meerdere mensen die een confrontatie meemaakten. Om nog maar niet te spreken van het aantal keren dat Dominique 's avonds na het werk oog in oog stond met een kudde. Heel, heel griezelig. Ze zijn te groot, te snel en deinzen nergens meer voor terug. Het maakt ze ook niet uit of de hond nu aangelijnd is of niet, of ze in de wijk lopen of in het bos. Ze vliegen er gewoon op af. Van een enkele dorpsgenoot begreep ik dat zij telkens met haar hond langs een groepje kon lopen zonder dat er wat gebeurde. Tot zij op een kwade dag moest rennen voor haar leven. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, geen bos voor ons dus.

In het begin vond Doerak het best om naar de hei te gaan. Lekker beetje wandelen, beetje spelen met andere honden. Maar de hei heeft onvoldoende uitdaging. Het hele gebied is letterlijk te overzien. Er zijn geen geheimen, geen bochtjes of heuvels waar wat achter kan liggen. Na verloop van tijd werd het dan ook meer sjokken dan rennen en ravotten. Telkens wanneer we er een klein uurtje op hadden zitten bleef hij op afstand melodramatisch naar me staan kijken; is dit het dan al geweest? Kom op zeg! Ik ben nog niet tevreden, laat staan moe! Lastig hoor. Dus we hebben de stoute schoenen maar weer aangetrokken, stoer als we zijn, en op naar het bos! Even oefenen met de stembanden, want van lawaai houden zwijnen niet, en gaan met die banaan.

Best spannend. Do had een week geleden al een voorproefje genomen, maar voelde zich niet veilig. Dan hangt er wat in het bos, moeilijk onder woorden te brengen. Een verkeerde energie. Maar een paar dagen terug was het rustig. Er stonden meerdere auto's geparkeerd. Zegt niet altijd alles met alle toeristen in het dorp, maar het gaf ons toch de geruststelling dat er meerdere "locals" zouden wandelen. Direct na het eerste pad wisten we dat het allemaal in orde was. En wat genoot Doerak! Als een dolle hond rende hij om ons heen, blij weer in zijn eigen vertrouwde bos te zijn. Blij met alle geurtjes, heuveltjes en bochtjes. Zelfs Sproet was happy. Toen we ook nog eens bramen vonden, was het geluk compleet. Sproetje peuzelt ze achter elkaar op, Doerak houdt het bij plukken.

Genieten! Even later ziet Do dat er wel heel veel eikels liggen. Getsie......dat is weer te vroeg en dat is nou net de reden dat de wildstand uit balans raakt. Door de grote hoeveelheid eikels en beukennootjes en de zachte winters, is er te veel voedsel. Bovendien verhoogt een van de twee de vruchtbaarheid van zwijnen. Nou  ja, even afwachten maar. Het is nog geen winter en het bos is nu veilig. Doerak is daar nog niet van overtuigd, Ik haal hem terug zodra ik zie dat hij een wildspoor vindt, maar het gevaar zit 'm ook in vallende takken. Sjonge jonge! De tak was weliswaar groot, zonder meer, maar kwam meters van hem verwijderd op de grond. Wat denk je? Voor alles en iedereen die we tegenkomen slaat hij op de vlucht. Om even later tegen mijn been geplakt verder te lopen. Nou ja zeg! Wat een aanstelleritis! Ik hou het er maar even op dat hij zijn balans weer terug moet vinden. Zal met een paar dagen wel weer over zijn.