Memory lane

Misschien hoort het wel bij het einde van het jaar? Of was het mapje van schoolfoto's dat ik eerder deze week per post ontving de trigger. Afzender: Sinterklaas, maar wat leek het handschrift op dat van mijn vader. Of misschien komt het door de afschuwelijke ontwikkelingen van en met Drogo. Of het aanstaande vertrek van Robert, die voor meer dan een jaar naar Azie vertrekt. Ik weet niet waarom, maar ik duik telkens even terug in het verleden.

Dan voel ik weer de kokosmatten afdrukjes maken in het vel van mijn, toen nog, kleine knietjes. Het rooster van de verwarming, kon je maar beter vermijden; dat deed pijn. Moeke, mijn oma, zat op een fauteuil bij het raam en Kootje, de papegaai, liep zenuwachtig heen en weer op zijn stok. Het aquarium met tropische vissen zoemde in de hoek en her en der verspreid door het huis en de tuin stonden wat kooien met knaagdieren en vogels. Lassie, de Schotse Collie (hoe origineel!) was voor mijn zussen en voor mij natuurlijk het favoriete huisdier. Lassie had een dikke, zachte vacht. Mijn armen pasten net om haar nek heen, mijn gezicht verdween in haar lange haren. Ik denk dat zij net zo lekker rook als Doerak. Een frisse, kruidige geur, met een vleugje bloemetjesparfum. Of zou ik me dat verbeelden?

Een hele kleine Vonnie met vader en Lassie

Van prilste jeugdherinneringen maak ik een gedachtesprong van 5 decennia en beland in het afgelopen jaar. Een jaar dat nagenoeg volledig in het teken van de honden heeft gestaan. Een jaar dat begon met de voortplantingsdrift van onze Saarloosjes, gevolgd door gezinsuitbreiding. Het geluk, de speling van het lot, de vertwijfeling, de moed hervatten om uiteindelijk intens te genieten.......Slechts weinigen weten van hoe ver ik moest komen. We raakten alle uitersten op de strak gespannen boog van emoties en leerden dat die boog nooit te strak kan komen te staan. Zolang je er maar vertrouwen in hebt. Ons jaar zal met veel losse eindjes eindigen en het verdriet zal niet meer weggaan. Maar tegenover dat verdriet staat het geluk en de harmonie met Kyra (geboren als Arya) en Daentje en de intensiteit daarvan is vele malen groter!

Ik dwaal in gedachten af naar alle andere honden die ik in mijn leven heb gehad en vraag me af of die intensiteit er toen ook was. De honden die Lassie opvolgden, het waren er zo veel! Groot en klein, dik en dun, lief en narrig. En iedere hond heeft een eigen verhaal. Zo was er een zwerfhondje dat het zwerven niet kon afleren. En een 6 dagen oude pup die van de verdrinkingsdood werd gered. In Spanje, of all places! Zij sliep in bed, om warm te blijven en werd uiteindelijk de beste oppas voor het zwerfhondje. Of een boerderijhondje. Later volgden er wat serieuzere rassen en allemaal hadden ze een centrale plek in mijn leven. Een van hen is in de buurt gekomen van de intensiteit die ik nu ken. Dat was Chica, de Mechelse herder die maar enkele maandjes ouder was dan mijn dochter. In de buurt van........ik leerde later dat het nog intenser kan.

Alsof Doerak mijn gedachtespinsels volgt, komt hij wat aandacht vragen. Drukt zachtjes zijn neus tegen mijn been.  Als een automatische piloot leg ik mijn hand op zijn kop en krab wat achter zijn oor. Zijn lange lijf draait zich in een krul en met een van zijn achterpoten stampt hij ritmisch op de grond. Krie-iebel!  Het brengt me terug in het heden. Nog een paar weken en dan is het Kerstmis. Weer even verder en het is 2016. Twee-duizend-zestien! Wham! Weet je wat? Ik ga maar eens herinneringen maken! De herinnering van Kerst 2015 en de herinnering van het afscheid van Robert en Sophie. Wat een avontuur gaan ze tegemoet! De herinnering van het nieuwe jaar, van nieuwe kansen. Tussen hoop en herinnering bloeit uw geluk, zei Scheltema heel, heel lang geleden. We zullen zien, Carel, we zullen zien.