Zorgenkind

Fred schrijft (voorlopig voor het laatst).

Gisteren heb ik geschreven over de geboorte van de 4 puppen. In die tekst heb ik heel weinig verteld over Pupje 3. Die was er immers ook het snelst van allemaal, maar skinny....
Fokker Francis wees ons in de nacht al op dat pupje 3 niet goed klonk op een van de filmpjes die ik haar stuurde. Ze zag er ook wat anders uit en woog net zoveel als Pupje 1 die bijna de helft van de maat van de andere 3 had. Ze had ook erg veel moeite om aan te leggen: ze was wel de meest fanatiek bewegende van allemaal! Zo kroop de hele kist door, meestal piepend maar altijd rochelend en met heel veel moeite ademend: haar hele middenrif trok bij iedere ademhaling samen.
En koud.... veel te koud.

 

 
De conclusie was dat ze misschien vocht in haar longen had en dat is best een ernstige. De weerstand van zulke kleine kruimeltjes is natuurlijk extreem laag en meestal leidt zoiets tot een longontsteking.
Gisteren kwam de DA even een housecall doen en ook Francis kwam de puppengelukjes bewonderen. De levensverwachting van pupje drie was niet hoog, maar we hebben gekozen om met antibiotica te proberen de longontsteking te lijf te gaan.

Ik heb deze nacht pal tegen de kist aan gelegen, met mijn gezicht vlak bij Shiva: Eigenlijk waren we beiden het meeste van de tijd met Pupje 3 bezig en veel minder met de andere 3. Bij de weging van vanmorgen bleek dat pupje 3 behoorlijk was gezakt en de andere 3 als een speer gingen.
Samen met Yvonne en Dominique hebben we besloten dan ook maar te gaan bijvoeren. We hebben zo'n klein flesje gemaakt en onder toeziend oog van Shiva geprobeerd wat melk naar binnen te krijgen. De zuigreflex was wel aanwezig maar o zo zwak. Dominique is daarom eigenlijk een soort van druppelen begonnen. Dit onder toezicht van Shiva. Dit mocht van haar! Elke keer als we Pupje3 in de kist legden werd ze van kop tot kont gestimuleerd: buikje gelikt, kopje schoongemaakt...
Het hielp eigenlijk niet. Pupje 3 werd zwakker en zwakker en ze lag alleen maar op haar zij te vechten om adem. Wij hebben de keus gemaakt: Zolang Shiva niet opgeeft doen wij dat ook niet. Duidelijk en resoluut. We hebben met onze handen geprobeerd die kou uit haar lijfje te krijgen maar dat lukte niet echt.

Om half twaalf, ik stond op het punt om Yvonne uit het ziekenhuis op te halen, stond DA Paul met het bord van de beschuit met muisjes voor de deur (en zijn stethoscoop). Ook hij was zeer te spreken over hoe Shiva er bij lag en over alle puppen, maar ook hij vond Pupje 3, daar had hij natuurlijk over gehoord, een grote zorg.

Hij opperde sonde-voeding: dat had de DA gisteren ook al tussen neus en lippen gezegd maar ik had begrepen dat dat zou betekenen dat de pup uit het nest gehaald zou worden.
Dat bleek helemaal niet nodig, dat kan je zelf! Paul gauw op de fiets terug naar de praktijk om melk te halen die hij kende en spullen voor sonde. Hij nam zoals altijd de tijd om uit te leggen wat er ging gebeuren:  Wij veerden op, als we eten bij haar naar binnen krijgen dan heeft de antibiotica een kans!
En toen weer de teleurstelling. Met de sonde lukte niet. Puppy 3 kon dus niet eten.
Voor mij was toen wel duidelijk dat ik hier niet mee door zou gaan, ook al wilde Shiva nog wel het gevecht aan. Met Paul afgesproken dat ik hem zou bellen als we er klaar voor waren want ik wilde dat Yvonne nog even kon genieten van het complete nest.

Om een uur of een was Yvonne thuis en werd natuurlijk  op hun eigen wijze door de honden welkom geheten....
Yvonne en ik zijn bij de bak gaan zitten en Yvonne smolt helemaal weg van de pracht. Uiteindelijk, na wat aarzeling heb ik haar Pupje 3 gegeven, eerst uit het zicht van Shiva, maar daarna in vol zicht. Wat was  dat een mooi gezicht.
Heel voorzicht ging Pupje 3 weer naar Shiva. Wat er precies gebeurde weten we niet: Of Shiva of de natuur heeft ingegrepen maar Pupje 3, Sansa, was opeens slap. Ze was er niet meer.
Heeft Shiva gewacht tot Yvonne er was? Heeft Sansa gewacht? Geen idee, maar het was goed, beter dan het scenario dat voor haar was uitgestippeld. Ik heb de hele weg naar het ziekenhuis, toen ik Yvonne ging ophalen, zitten janken in de auto, ik heb me 36 uur aan 1 stuk zorgen gemaakt om Yvonne en Pupje 3, voelde steeds een frons op mijn voorhoofd. En nu, ook terwijl ik dit schrijf is er rust. Bij mij, maar ook bij Shiva. Ze ligt voor het eerst echt ontspannen tussen de overgebleven 3 pupjes, ze slaapt soms zelfs even. Haar roedel is compleet en het zorgenkind is niet meer.

Het is goed zo.

Slaap zacht pupje 3, Sansa.