Doerak

Doerak

maandag 22 oktober 2012

Herfst

De bomen lijken een westrijd te voeren. Rode bladeren schreeuwen om aandacht terwijl de diep groene naaldbomen rustig in hun oude, vertrouwde houding blijven staan. Het loofbos wint het voor mij en ademloos loop ik door de bergen bladeren. Een beetje teleurgesteld hoor ik mijn eigen voetstappen en het lichte hijgen van Sproet in mijn kielzog. Ik hoor een specht en hoop hem ook te zien, maar dat zal zo niet lukken. Vlaamse gaaien scheren laag door het struikgewas. Voor Doerak een welkome afleiding waar hij, tegen beter weten in, een kat en muisspel mee speelt. Ik neem zo veel mogelijk in me op, rek me uit om de pracht boven mijn hoofd te zien en let op dat er geen paddenstoelen vermorzeld worden onder mijn lompe boslaarzen. Ongemerkt beland ik zo nu en dan in een donker stuk bos. In de zomermaanden kan ik ook daar genieten. De naaldbomen reiken tot grote hoogte en geven mij een prettig, nietig gevoel. Maar nu weet ik dat juist hier everzwijnen kunnen zitten. Wachtend op de late namiddag om naar voedsel te zoeken. Het is nog lang geen winter, maar aan de sporen te zien rukken ze al op tot in het dorp. Onder de wandelaars gonst het al. "Vermijd het pad aan de rechterkant" en "Ze zijn al over het fietspad". Ik versnel daarom maar mijn pas en merk op dat Doerak al snel voor mij op het pad komt lopen. Sproet verplaatst zich naast mij en als een geoliede driekoppige machine draaien onze hoofden van links naar rechts. Ik ruik nog niets, maar ben toch blij met de smalle lichtbundels die zich aan het einde van het pad door het naaldendak boren. Nog een enkele pas en de felle zonnestralen zetten de rode bladeren op de grond in vuur en vlam. De schoonheid is overweldigend en met een gelukkig gevoel blijf ik er even midden in staan. Gewoon, omdat dat kan. De stilte van het bos sluit zich als een zachte deken om me heen en alsof ze dat lekkere gevoel met mij willen delen verschijnen er twee kleine eekhoorntjes. Ze rennen wat rondjes achter elkaar aan om een laaghangende tak om vervolgens, kopjes in de lucht en kontjes naar benee, mij aan te kijken. Ik krijg niet voldoende tijd om op te maken waarom ze dat doen. (Horen ze in dit jaargetijde niet solitair te zijn?) Doerak krijgt namelijk lucht van hen en dendert er op af. Gekscherend maken ze nog een ererondje om de stam voordat ze in een niet te evenaren tempo de stam naar boven toe volgen. Met een brede glimlach blijft mijn stoere wolfhond triomfantelijk naast de boom staan. Dat zal ze leren! Een beetje rondjes draaien als wij hier lopen! Zijn blijheid slaat op mij over en ik besluit niet te willen zien wie hier nou het meeste leedvermaak heeft. Er hangt ons toch al van alles boven het hoofd, die eekhoorntjes kunnen daar nog wel bij.
Een uurtje, 68 paddenstoelen en dertigduizendvierhonderzestien blaadjes verder ben ik weer terug bij de auto. Doerak is nergens te bekennen, maar ik weet dat hij ergens wacht op mijn vermanende woorden. Dus, kiezend voor de makkelijke weg, loop ik maar in een wijde boog mopperend om de auto. En ja hoor, daar springt hij al voor me uit, op veilige afstand en blijft bij de open achterbak staan. "Ene, tweee...." ik hoef de zin niet af te maken. Het geluk druipt van zijn kop; "heb ik jou even tuk!" Keep on dreaming, Doerak, wat jou gelukkig maakt!

zondag 14 oktober 2012

Het is maar werk.....

Diep in gedachten verzonken parkeer ik de auto bij het bos. Ik heb mezelf gedwongen om met de honden op pad te gaan, maar mijn werk blijft aan me trekken. Welke taakjes zijn al gedaan en welke nog niet, raast het door mijn hoofd. Ik probeer alles te sorteren en rijtjes te maken en tegelijkertijd probeer ik er een volgorde van prioriteit aan te geven. Wanneer ik nou eerst in Rotterdam iemand verder help, vervolgens Tiel, dan kan ik zelf Arnhem doen. De rest kan wachten. Ik ben net bij prioriteit 3 van Arnhem, en trouwens ook inmiddels bij de achterklep van de auto, wanneer een tweede auto parkeert. Er springen synchroon 2 Kooikerhondjes uit onze auto's en natuurlijk is dat een reden om alles even te vergeten.
Donna, het andere Kooikertje, schrikt zich wild van Doerak en haalt net zo uit naar hem als Sproet kan doen. Ik schiet in de lach en blijf even goed gemutst als ook Sproet zich van haar kattigste kant laat zien. 1 + 1 = inderdaad soms 3. Het andere vrouwtje raakt net zo min overstuur van de herrie, maar verontschuldigt zich wel.
We lopen samen op en de vrouw vertelt dat Donna een Spaans Kooikerhondje is. Huh, denk ik. Het beestje is 10 jaar geleden door haar uit een Spaans asiel gehaald. Grappig. Donna went al snel aan Doerak en vermaakt zich met het balletje dat haar vrouwtje zonder nadenken telkens opraapt en weg werpt. Hoe verweven kan een mens/dier koppel worden.......
Na een uur zit ik tevreden achter mijn computer en de laatste stukken voor Arnhem vliegen door mijn vingers. Zie je wel, denk ik bij mezelf als ik 's avonds laat afsluit; ik heb het zelf net zo hard nodig als de honden. De buitenlucht, vrijheid, de beginnende geur van de herfst opsnuiven en de eerste paddenstoelen op zien komen. Flink doorstappen en af en toe een klein sprintje maken met Doerak. Totdat hij aan mijn jas of billen hangt natuurlijk.......
Ik was dan ook vastberaden om dit weekend een flinke wandeling te maken. Werk of geen werk. De zaterdag was weer voorbij voordat ik er erg in had, maar vandaag stond er een afspraak voor een wandeling met een logeerhond bij vrienden van mijn schoonouders. Floris, een stoere Ridgeback reu van 5 jaar oud. Zijn reputatie was hem al vooruit gegaan en ik moet zeggen dat er niets te veel was gezegd. Wat een leuke, gebalanceerde hond. En wat een geweldige combinatie met Doerak. Dan zie je dat het toch leuk is voor een Saarloos om echt met een hond van postuur te kunnen dollen. Het mannetje heeft genoten en zelfs Sproet hing op een moment aan mijn handen om ook te kunnen spelen.
Tevreden zit ik nu, een paar uur later, achter mijn computer dit blog weer even te vullen. De komende weken gaat het nog erg druk worden, maar op dit moment hoeft er even helemaal niets. Sproet en Doerak liggen bij mijn voeten, precies wat ik altijd wilde. Waar ik ga, volgen zij. Altijd, zonder vragen en zonder twijfel. Gewoon, omdat dat nou eenmaal hun leven is. Heerlijk. Ik denk dat ik maar even een kuiltje in de bank ga zoeken, zo vlak tegen mijn man aan. Morgen is er weer een dag.

zaterdag 13 oktober 2012

Klinkt als muziek.......


Dan neem ik nu zelf even het woord om te voorkomen dat deze blog helemaal leegbloed. Mijn grote baas heeft een speciale band met zijn Ipod: Ik verdenk hem er van dat ie dat ding nog belangrijker vindt dan mij... nou.... dat zal dan wel niet. Maar in ieder geval, hij sleept dat ding overal mee naar toe: Badkamer, slaapkamer, woonkamer...Zelfs als er een andere auto komt begint ie gelijk over een aansluiting voor dat stomme ding. Voor de auto van de vrouw is er zelfs een onderdeel uit de USA ingevlogen alleen zodat hij naar zijn 13000 liedjes kan zitten luisteren als hij een keer in de auto van de vrouw zit!
Maar, enfin (da's Frans!), ook ik heb zo mijn favoriete muziek en dat wil ik nu wel eens met jullie delen:
Komt íe!!!!
Laterzzzzzz!
Will the Wolf Survive? - Los Lobos

Who Let The Dogs Out?  - Baha Men

Ik Verveel Me Zo - Drukwerk
Walkin' The Dog - Aerosmith
Let Sleeping Dog Lie  - Micheal Schenker Group
Given The Dog A Bone - AC/DC
A Salty Dog - Procol Harum
Every Dog Has It's Day - Willy DeVille
Little Red Rooster - Howlin' Wolf
Het is koud Zonder jou - Hazes
( ik zit hier nu al uren, door het raam kijk ik op straat)
Hand In Hand - Jacky van Dam


 
 



 

dinsdag 9 oktober 2012

Rosbief/ NSFW

Yvonne is nogal druk druk druk (het leven van een ZZP-er gaat niet over rozen!), vandaar dat ik het enorme gat op Doerak's blog een beetje ga opvullen. Ik ga maar eens beginnen met een vraag...

We hebben het al vaker gehad over de lies van Doerak (Doertje, Doerie, Doer, kreng). Al vanaf dat ie bij ons is, is zijn lies aan beide kanten rood/geïrriteerd. Eerst waren er een soort bultjes te zien die door de DA 'jeugdpuistjes' werden genoemd. Doerak likte er vaak aan dus helemaal lekker zat het toen al niet.
De plekken zijn nooit echt weg geweest en we hebben van alles geprobeerd ( die hond kost wat, maar dan heb je ook (n)iets! ). We  hebben een poos Dermapet gebruikt. De huid leek wel te verharden. Drie keer daags voor het wandelen zodat het er door meneer niet meteen afgelikt wordt.
Uiteindelijk leek dat wel te helpen, maar niet structureel. Doerak begon nu zelfs te knagen aan zijn lies; het ziet er nu uit als rosbief. Van de DA kregen we een kuurtje Corticosteroïden, maar dat deed het ook niet echt.
 
We hebben zelf het idee dat hij in een cirkel zit. Als hij wat voelt begint hij te knagen en daardoor raakt de boel meer en meer geïrriteerd. We zijn er allemaal alert op in het gezin en luisteren/kijken steeds of hij niet weer begint.
 
Inmiddels zijn we maar weer begonnen met Dermapet.
 
Nu de vraag: herkent iemand dit als een cirkel en zo ja, wat zijn de tips om deze te doorbreken??
 
Grtz
Fred