Doerak

Doerak

woensdag 29 februari 2012

De adelaar is geland......

.....en Fred ook! Op zijn kont en rug. De combinatie van een losplopende kat, Sproet die daar achteraan gaat, Doerak die schrikt en wegschiet, beide honden aan de lijn en -last but not least- leren zolen onder de schoenen is niet echt praktisch. Ja, als je de wereld vanuit een andere hoek wilt bekijken wel. Maar dat zal niet zijn bedoeling zijn geweest. Nog eentje te gaan, denkt Doerak..........

dinsdag 28 februari 2012

Terug naar school

Gisteren was het dan weer zover: de school is begonnen. En vanaf nu mag Sproetje ook mee. Ze zitten niet in dezelfde groep. Dat zou niet zo handig zijn. Maar zelfs met meters ertussen hield Doerak ons (Sproet en mij) goed in de gaten.
Het groepje van Sproet is net zo'n multi culti smeltkroes als onze maatschappij. Beetje Oost Europa, Zuid Europa (importhondjes zonder ras), Amerikaans Bull en een "straathond". Die laatste is eigenlijk een Bull Terrier, maar Dominique noemde dit ras vroeger toen zij klein was altijd "straathond". "Kijk mam, een straathond!" riep zij vrolijk en vooral erg hard over straat als we er eentje tegenkwamen. Ik ben menigmaal doodgewenst door de blikken die de eigenaren ons toewierpen. Maar afijn, dat is al met al nooit gelukt. En nou eentje in onze klas. Sproet is het enige Nederlandse ras en bovendien de oudste van de klas. En dat was te merken. Was echt een beetje trots op haar hoe zeker en rustig ze daar stond. Beide Bullen zijn jong en wilden graag naar haar toe. Zolang zij zich rustig presenteerden was dat allemaal in orde. Maar iets te wild gedrag werd gecorrigeerd. Eerst een lip omhoog, dan een grom en als nodig een fellere  reactie. Met als resultaat dat de puppen gewoon rustig om haar heen dartelden. De hond uit Kreta had het heel moeilijk. Die hield maar niet op met blaffen en janken. De hond woont in een roedel van vier, werd ons verteld, en alleen daar gaat het goed. Ik denk dat we voor die hond Cesar kwaliteiten nodig gaan hebben. En een paar oorbeschermers voor ons, luidspreker voor de juf......
Doerak had, zo vertelde Fred me na afloop, alle oefeningen nog gekend. Zitten, liggen, komen op bevel, aandacht vragen. Allemaal tiptop. Tot het lopen aan de lijn. Wat een drama. Van links naar rechts en vooral met veel kracht. Zelfs Fred kon hem amper houden en had dan ook flinke rugpijn naderhand. De halti wordt op de vereniging afgekeurd. Dat wisten we eigenlijk wel (Fred gebruikt hem ook niet). Het idee is dat de hond gewoon gaat luisteren. Haha, dat is grappig! Een Saarloos heeft een andere invulling van dat begrip. Ze hebben natuurlijk gelijk; een correctie op de neus is niet leuk en iedere hond moet gewoon leren niet te trekken aan de riem. Maar tot hij het echt onder de knie heeft, blijf ik erbij: als je moet kiezen tussen je eigen welzijn en dat van de hond......... De gentle leader werd genoemd als zijnde een beter alternatief. Een echt verschil zie ik niet. In beide gevallen ligt er een bandje om de neus, wordt het vastgezet achter de oren en zit de lijn vast aan een oogje onder de neus/bek (wat weer aan het bandje om de neus zit). Het enige verschil is dat de halti nog een extra haakje heeft om vast te zetten aan de halsband. Mocht het bandje van de neus afgaan, dan heb je de hond nog gewoon aan de halsband bij je. Maar goed, misschien mis ik wel iets.
Al met al helemaal leuk die school. Volgende week zal ik de camera meenemen.

donderdag 23 februari 2012

Alle zegen komt van boven........

Ja, doe die stoel maar naar achteren.....ik leg mijn nieren wel even ergens anders neer.....

Sjonge jonge, daar komt ook van alles uit vallen hoor, uit die lucht...

Oh , moet je lachen? Dit is dus grappig? Sjonge jonge!
Dat is toch zielig! Als dat geen dierenmishandeling is, dan weet ik het ook niet meer. Door weer en wind, sneeuw en ijzel. En waarom? Nou, nou? Gewoon, omdat het anders niet meer past. Het manneke groeit uit de auto. Met pijn doe ik afstand van mijn super coole cabriootje. De "auto van de zaak" wordt "auto van de hond". Wel weer rood, hoop ik dan maar. En ook stoer, hoop ik ook. Wordt vervolgd............

vrijdag 17 februari 2012

Vijf maanden, 20 kilo en 100 grijze haren

Voor het geval je het zoekplaatje wilde oplossen, maak ik het je maar even makkelijk. Het verschil zit 'm niet alleen in Doerak's groei. Sproetje wordt grijzer en grijzer.......
In gewicht verandert Doerak de laatste maand niet zo veel; hij weegt nu ruim 33 kilo. Maar zijn schoft wordt hoger, en brengt het totaal met de achterhand iets meer in balans. Ik denk dat hij ruim boven de 70 cm is (meten is nog niet echt te doen). Vorige maand is  hij gecontroleerd door de dierenarts en die was zeer tevreden. Gewrichten zijn in orde, met name de knieĆ«n zijn in deze periode kwetsbaar. Maar Doerak is mooi slank en goed gespierd. Zijn rug is enorm lang, dat blijft me verbazen. De dierenarts verwacht dat hij uiteindelijk 48-49 kilo gaat wegen.
Sproet maakt zich vooral zorgen; komt het ooit goed met hem? Samen spelen is niet echt te doen voor haar. Hij begint altijd voorzichtig, maar al snel gaat het haar te wild af. In het snelle wenden kan ze hem hebben, maar hij gebruikt zijn tanden en maait tegelijk met zijn voorpoten. Om nog maar niet te spreken over zijn kont, waarmee hij haar bumpt. In plaats van dat zij ook haar achterste gebruikt...... Deden wij vroeger toch ook, op de dansvloer. Maar nee. Ze ondergaat het lijdzaam en zit uiteindelijk ergens klem.  Al met al wordt het wit op haar neusje groter en groter........ze krijgt er echt grijze haren van.
Doerak blijft haar opzoeken. Soms liggen ze tegenover elkaar, met de poten elkaar aanrakend. Sproet kan hem dan goed observeren en poetsen. En soms lukt het hem om stilletjes naast haar te liggen, zoals op deze foto's. Eigenlijk vindt zij dat maar niets. Het leven van een Kooiker gaat niet over rozen...

Februari 2012
September 2011

maandag 13 februari 2012

Een vos! Nee, een wolf!

Het komt nog steeds voor: wandelaars in het bos die verward raken door het uiterlijk van Doerak. Met name kinderen. Gisteren gebeurde het weer. Doerak zag in de verte een reusachtige Duitse Dog en een flink uit de kluiten gewassen boxer. Binnen no time was hij gevlogen. We hoorden nog net hoe de kinderen kibbelden wat dit nou was, een vos of een wolf. Doerak houdt ons inmiddels goed in de gaten, komt altijd terug en we wandelden dan ook rustig verder. Ditmaal iets te hoog gegrepen voor hem, er kwam geen einde aan het spelen. Dan maar ophalen. Tot onze grote verbazing was de vrouw al zo ver dat Doerak geen Tsjech kon zijn. Te groot. Het moest dan wel een Saarloos zijn. Nu waren wij verrast!

I keep you in the holes!

He, jij daar!
Kijk dan, kijk dan!

vrijdag 10 februari 2012

Is dit logisch?

We doen allemaal wel eens iets wat op het eerste gezicht gewoon lijkt, maar het eigenlijk niet is.
Zo legt Fred het zeefje in de gootsteen altijd even weg voordat hij de pannen afspoelt. Anders duurt het zo lang voor het water weggelopen is........... Ja, daar mag je wel even over nadenken. Ik had hem zelf ook niet direct. "Schat, ik schroef de afvoer maar even los, want het loopt echt niet meer door." Et voila, de man met de oplossing! Ik zag zelf liever dat het probleem zich niet had voorgedaan, dat we gewoon gebruik maakten van andermans uitvindingen. Zoals zeefjes die een bepaald doel hebben.... Maar ik hou mijn mond, althans...dat probeer ik, en haal het tovermiddeltje dat we ook wel "ontstopper" noemen uit de gootsteenkast.
Dus, dat Doerak zijn eigen invulling van rust heeft gevonden is geen verrassing. Tijdens het avondeten zijn de rapen hier gaar. (Niet alleen de rapen, trouwens.) Voorheen ging hij rustig op zijn mand liggen, wachtend totdat we klaar zijn. Maar tegenwoordig lijkt onze maaltijd een startschot te zijn voor een potje streken uithalen. Kop op tafel, aan kleren en ledematen trekken, Sproetje achterna zitten of klem zetten, en alle combinaties daarvan. Mijn eerste neiging is sneller te gaan eten, schrokken zeg maar. Pfff, zou er in stikken. Tot de orde roepen is natuurlijk beter, maar het enige resultaat daarvan is dat het eten koud wordt. En meneertje koekepeertje triomfantelijk rondjes om de tafel rent. Moet niet gekker worden, dachten we. Ons eten is wel iets belangrijker dan zijn apenstreken, dus Doerak wordt rustig in de bench gezet als hij zich misdraagt. Inmiddels lijkt hij dat voor te willen zijn;  hij gaat op strekentocht, wacht tot een van ons de stoel naar achteren schuift, geeft nog een kleine toegift in de vorm van een hap in Sproets bil en verdwijnt dan zelf in de bench. Kop plat en een blik van "Zo! En dat zal je leren!". Sta je dan, met je goede gedrag en adrenaline van ergernis tot in het puntje van je kruin. Zou daar het gezegde "ik krijg er een punthoofd van" vandaan komen?

Doeraks passie: in de vrije natuur beetje keutelen met Sproet....
.... sprintjes maken door de struiken, het pad kruisen......

...en op zijn donder krijgen van Sproet. Wat is het leven mooi!

donderdag 9 februari 2012

Mijmeringen van een Saarlooswolfhond

Het komt echt uit de lucht vallen, dat witte spul. Ik weet het zeker, denk ik. Die witte deken buiten kan ik wel hebben. Is wel groot, maar ik kan 'm met gemak verscheuren. Alhoewel, toen ik net buiten was vielen er vanzelf al stukken af. Ook niet leuk..... Op sommige plekken prikt het aan mijn poten. Schop me een ongeluk om het eraf te krijgen. Ik zie er nu niets aan, zou ik het me verbeelden? Nee, onmogelijk, ik vergis me nooit. Die kleine loopt soms op drie pootjes. Vind ik wel zielig, zij is zo leuk namelijk! Gaat de vrouw ook nog met een schaar aan haar poten zitten. En telkens met een of andere pot aan de slag voordat we naar buiten gaan. Dat is dan wel lekker, dat spul. Dat lust ik wel. Ook een leuke deksel! Gelukkig zit ze niet aan mijn poten. Straks weer vrienden zoeken in het bos. Kijken of zij ook onder dat witte spul zitten, net als die kleine van me. Bij mij blijft het niet zitten. Komt door mijn vacht, zegt de vrouw. Komt door je eigen vacht, zal ze bedoelen. Weet het altijd beter..... maar kan niet eens door de bossen rennen. En dat komt heus niet, omdat ik dan aan haar benen hang met mijn tanden. Soms heb ik geluk. Dan kan ik direct na een greppel in sluipstand door het struikgewas galopperen. Als zij me dan ziet, dan glundert ze helemaal. Doet haar denken aan galopperen met een paard door de bossen. Ja ja, zal wel..... Oef, wat moet ik veel denken zo. Leg mijn hoofd er maar even bij neer. Straks komt ze me halen en dan mag ik weer........

vrijdag 3 februari 2012

SNEEUW!

Asjemenou! Wat heb ik nou aan m'n fiets hangen?

De stenen zitten er nog onder, het blijft aan mijn neus hangen....


Hmmmmm, het dwarrelt om me heen.....

Wie doet dit nou?


Ohhhh, het komt van boven!
Het duurde even voor het kwartje viel bij Doerak. De eerste keer echte sneeuw, dat is lollig! Later in het bos kon hij van gekheid niet meer stoppen met rennen, al happend in de sneeuw. Het laatste stukje voor de auto heb ik hem aangelijnd, zodat Sproetje ook even helemaal los kon gaan. Sproet is heel aandoenlijk als er sneeuw ligt. Haar mini-koppie verdwijnt onder de witte poeder en met druipende oortbellen en klodders sneeuw op haar neus komt ze even laten zien hoe blij ze is.

Doerak neemt nog even het zekere voor het onzekere.....


Nog een keer controleren, voor ik het juiste antwoord geef...

Ja, wis en waarachtig: het komt van boven!