Doerak

Doerak

vrijdag 14 juni 2013

Doerak is zó hoteldebotel, ongelofelijk en onwaarachtig trots!

 
Dootje heeft het gewoon gehaald. Met een prachtige lijst! Kijk d'r staan dan!
Na een nacht flink doorzakken begon de dag vandaag een beetje traag voor haar. Geeft niets.....
De boevenclub was gisteren weer hier in huis. Zes meiden die natuurlijk eerst moesten voordrinken...... Geen plaatje met Doerak erbij, maar neem maar van mij aan dat hij het wederom allemaal prachtig vond.

dinsdag 4 juni 2013

Moet je nou eens luisteren.....

Ik neem dan maar zelf weer eens een keer het woord. Kan ik eindelijk eens op nivo praten.
Een paar weken geleden schreef men al op dit blog (wat een fantastisch onderwerp trouwens.....MOI) dat mijn grote baas behendigheid met mij is gaan doen. Dit onder het mom van: we moeten toch wat na twee keer Gehoorzame Hond 1 (Woehaaaaa! ROFL).


Maar goed, ik sjouw wel mee. Een Saarloos op behendigheid is niet geheel....doorsnee, zullen we maar zeggen. Jullie trouwe lezertjes weten natuurlijk een beetje hoe dat werkt bij mijn ras en bij mij in het bijzonder: een uur niet gedonderjaagd is een uur niet geleefd.
Nou, dat heeft die lange inmiddels geweten!
Stel je het volgende beeld voor: er wordt van jou als hond verwacht dat je over wat hekjes springt (die soms nog op de hoogte van een Vlinderhondje liggen) en daarna over een muur of een catwalk of zo wandelt.
Ik heb dan 2 opties:
A) ik peer hem zodra de baas de riem afdoet en "WACHT" zegt
B) ik peer hem meteen na de eerste hindernis.

Er is namelijk zo veel te beleven op zo'n veld.
"Mijn" Annemiek geeft puppycursus. Annemiek moet als ik mijn wekelijks ronde maak altijd streng kijken, maar ik weet wel beter. Ze vindt me gewoon lievvvvvvv. "Hallo, daar is Doerak", zegt ze dan met een verborgen smile (lekker educatief, Annemiek). Inmiddels is de baas dan ook gearriveerd (die heeft wel door dat ik veeeeel harder kan lopen, dus die rent niet) en die mompelt iets naar het klasje over: deze hond is dus opgeleid door jullie instructrice.
Na de puppycurus geeft Annemiek nog GH1 aan een andere klas. Mijn les overlapt dus 2 groepen, dus ik ga standaard 2 keer Annemiek begroeten.
Het fijne is dat NIEMAND de tegenwoordigheid van geest heeft om me aan mijn halsband te pakken die ze me voor de gelegenheid hebben omgedaan. En de baas maar roepen, ietwat meewarig nagekeken door de groep.
Iets verderop: Flyball. Je kent dat wel: voor de honden die zelf niets kunnen verzinnen wordt een balletje weggeschoten en dan moet je als hond onder veel gekrijs die bal vangen en weer terugbrengen bij je baas. Inmiddels houdt deze groep mij al vanuit de ooghoek in de gaten, want...... ik jat die ballen. Ik ben nou eenmaal ietsje (nou, zeg maar 2 ietsjes) sneller dan die labs, Border Collies en Jacks die braaf hun kunstje doen. Gevolg is dat ik daar naast mijn baas ook een boze geïrriteerde lachende eigenaar achter me aan heb.
Nou, dan is het onderhand tijd voor het hoogtepunt. Terug naar mijn eigen klasje. Heel in het begin kon mijn baas wel merken dat ze (instructrice en andere bazen) wat baalden van me, maar inmiddels zijn ze allemaal betoverd door mijn innemende persoonlijkheid, weten ze wat meer over een Saarloos en vinden mij KEIGOED! Maar ze gaan wel gewoon zonder mij door met de les ......
Afijn, het hoogtepunt van terugkomen is dan ongevraagd een deel van het parcours af te leggen, met daarbij een volkomen nonchalante blik.....
Tegen de tijd dat ik dat heb gedaan is de baas (je moet toch echt eens wat gaan afvallen joh... Straks duwt Greenpeace je terug de zee in als je op vakantie bent) ook gearriveerd en krijg ik, nadat ik aangelijnd ben, een beloning en veel bewonderende blikken.






Ik hoor u inmiddels denken.... waar zal dit toe leiden? Diploma, wedstrijden, internationale carrière? Nou, niets van dat al, want als ik examen moet doen ben ik verhinderd en mijn grote baas heeft al aangegeven dat ie dit niet nog een keer doet. Mijn vrouwtje schijnt (na twee keer te zijn komen kijken - oorzaak: regen) dit nu na de zomer te willen overnemen.......Woehaaaa.....die sjor ik gewoon achter me aan over hindernissen!!!!!
Anywayssss: ik ga jullie zien en tot laterzzzzz!

woensdag 22 mei 2013

Is dit het dan?

Het lijkt er maar niet van te komen, die lente. De BBQ is nog niet aan geweest, tuinstoelen amper benut en de echte zomertopjes blijven in de kast. Er wordt nog niet gevraagd naar waterijsjes en ik hoor nog nergens kleine vogeltjes in de nesten. Nee, het zit ons niet mee met het weer. Maar wat we daarvoor wel in de plaats krijgen is een explosie aan groen, overal om ons heen. Duizend tinten groen, zou ik bijna zeggen. Majestueus hoge Amerikaanse eiken staan in een tuin aan de overkant van de straat, her en der afgewisseld met naaldbomen, beuken en iepen. Het kleurenpalet lijkt net niet echt te zijn. Alsof iedere boom met een afwijkende tint een bonus krijgt. Verhip, dat zullen al die regenbuien zijn! Waarom bedenk ik me dat nu pas?! De paden in het bos hebben hun bladerdak terug. Niet alleen mooi, maar ook nog eens handig met de aanhoudende regen. Ze doen hun werk keurig als mini-parapluutjes en zo is er weer een cirkeltje rond.
En zo heb ik ook mijn chagrijnige gevoel over de veel te lange winter en veel te koude en natte lente weer een plaatsje in de kast gegeven. Wat heeft het ook voor zin om er over te mopperen? Ik zet mijn bokkenpruik af en mijn zuidwester op en ga gewoon weer lekker op pad! Onze tijd komt vast nog wel. Toch?



vrijdag 3 mei 2013

Een nieuw vriendje

Een korte aanloop, twee korte bezoekjes op zijn terrein, en vandaag dan de generale repetitie voor Timber. Ze zijn alle drie geslaagd, met vlag en wimpel! Sproet en Doerak kunnen op Timber passen, en de eerste keer is al dit weekend. Wat een stoer beestje, met zijn 9 weken. Oké, ik geef toe; eerder deze week bij hem thuis was het allemaal best spannend. Met Sproet alleen viel het mee.


Niet zo eng. Maar een paar dagen later kwam die lompe Janus mee. Doerak vindt puppy's erg leuk, is op zijn manier ook echt voorzichtig, maar het is toch wel wat voor zo'n kleine.

 
 Vandaag was het echter een feestje. Veel tumult en gedoe in het begin. Voor ik er erg in had zat ikzelf onder de tafel, pup tussen de benen, Saarlooswolfhond op de ene knie en Kooiker over een arm hangend. Relaxed...... Timber vond al snel het oude favoriete plekje van Doerak; onder de bank. En van daaruit kon er gespeeld en gesnuffeld worden. Echte vriendschappen sluit je door iets te delen met elkaar, dus al snel lagen ze gemoedelijk te kauwen op een pensstaafje. Nou ja, Timber nog niet. Die is lang zoet geweest met een zacht snoepstaafje. En dan krijg je dorst. Heel veel dorst.

 
Alsof zijn leven ervan afhing!
Met een vol buikje gaat het spelen nog veel beter! Wat zal hij vanavond lekker slapen.








zondag 21 april 2013

Mag ik even uw aandacht.....

Ik ben Timber van Hier tot Ginder. Ik ben van het ras Border Collie, maar ze zijn de papieren vergeten. Domme oren! Ik ben nu zeven weken oud, weet al enorm veel en zeg "Hai!".


Tante heeft beloofd dat zij Sproetje deze week meebrengt, en daarna een of ander monster (?). Maar tot die tijd moet ik het doen met zo'n mensenkind....... Pfffffff.


Nou, ik zeg tabee, voor nu. Moet even belangrijke dingen doen, dutje enzo...... Tot snel!

zaterdag 20 april 2013

Lente!

Diep in gedachten verzonken slenter ik door het bos. De zonnestralen worden tegen gehouden door een dikke, witte wolkenlucht. Een dichte sluier minuscuul kleine druppeltjes regenwater klettert op mijn zonneklep. De buitjes zijn de moeite niet waard, maar het gebrek aan zon maakt de temperatuur te laag om echt te genieten. Aan de andere kant onthult die regen wel de belofte aan de lente die de laatste week toch echt zichtbaar wordt. De kleine knoppen aan de bomen, waar ik zo bang voor was dat ze de vorst niet zouden overleven, komen voorzichtig uit. Het gaat blaadje voor blaadje, alsof ze elkaar waarschuwen voor onheil. Forsythia's en tulpenbomen krijgen al kleur en verspreiden hun geur. Niet zo uitbundig als ik zou willen, maar toch...... De dikke winterjassen kunnen in ieder geval de kast in en zonnekleppen worden in alle kleuren en maten klaar gelegd. Het is lente!
Nu ontstaan er in dit seizoen allerlei neveneffecten, je kent ze vast wel. Heel Nederland graaft diep in schuur of garage naar de hogedrukspuit, bladblazers en -stofzuigers en sproeigerei. We blazen het blad de ene kant op en de natuur brengt het weer gewoon thuis. Wederom te ijverig geweest, ik niet minder dan de rest. Of zo'n ander effect: wat trek ik aan? Winterkleding kan niet, maar de zomerkleding is nog te koud. En onthult bovendien te veel van het restant wintervet, althans, bij mij. Om maar niet te spreken van de faalangst om bepaalde kledingstukken te proberen; stel dat ik het niet meer pas.... Herkenbaar?
Of ken je deze: blij strijk je neer op een van de eerste terrasjes. Wijntje erbij, sigaretje... en dan begin je te zoeken naar de terrasheater en verlang je naar je bontlaarsjes. Echt lastig hoor! En kuddes trappen er telkens weer in, ook ik.
Hondenbezitters kennen als geen ander het neveneffect in huis: de dagelijkse stofzuigeracties tegen de opmars van rondslingerende haren. Ik denk echt dat er dit jaar geen einde aan komt, geloof me. Zo voorzichtig als de natuur een volgend seizoen ingaat, zo voorzichtig lijken de honden hun vacht te verliezen. Kijk, ze moeten het kwijt, dat begrijp ik nog wel. Maar kan dat dan niet binnen een weekje gedaan zijn? Of zo?
Resoluut schud ik de gedachten van me af en sla letterlijk en figuurlijk een ander pad in. Ik hoor vogels boven mijn hoofd kwetteren en probeer te ontdekken waar ze zijn. Mijn ogen speuren de omgeving af, zonder een fladderend wezentje te vinden. Daarvoor in de plaats zie ik het voorzichtige groen op de loofbomen. Struikgewas dat wat dichter wordt, en constateer verrast dat de paden schoner lijken te zijn. Her en der tref ik de eerste beginselen van zwijnennesten aan en Doerak kan weer blij achter eekhoorntjes aanrennen. Ja, dit is toch allemaal wel heel erg mooi en het grote voordeel van zo'n trage start van het seizoen is dat het lekker lang duurt!

vrijdag 19 april 2013

Een gesprek op niveau

Doerak heeft vanaf het begin een bench gehad. Veilig voor hem en veilig voor ons, gezien de geintjes die hij uithaalt in huis. Zelfs Sproetje's bench is weer terug in huis gezet, om haar een plekje te geven waar zij zich kan terugtrekken wanneer ze Doerak zat is. We hopen echter vanaf het begin dat beide benches uiteindelijk weer het huis uit kunnen. Het neemt toch wel wat plaats in, met name die van Doerak, en als het nou leuke meubelstukken waren........
Dat gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Al was het alleen maar, omdat de bench inmiddels ook zijn eigen plekje is geworden. Dus zijn we een paar weken geleden begonnen met het deurtje los te laten als we naar bed gaan. "Heb vertrouwen in hem, heb vertrouwen in hem", sprak ik mezelf toe. Na een ietwat mindere nacht trof ik Doerak rustig slapend op de bank aan. Pfff, so far so good. Ook na de tweede nacht was er niets aan het handje. Maar tja, de derde nacht kwam ik beneden en werd direct herinnerd aan het sloopgedrag van onze Saarloos. Een snoer van een lamp doormidden. Hij zal er zelf meer van geschrokken zijn, want de stekker zat in het stopcontact. Misschien was dat al voldoende om herhaling te voorkomen, maar voor de zekerheid hebben we toch een paar nachten de bench weer dicht gedaan. Je weet maar nooit of zijn succes leidt tot meer, tot regelmaat, tot gewoonte.
En dan de draad maar weer oppakken. Weer ging het de eerste nacht goed, de tweede ook. Derde, vierde tot en met achtste nacht ook. Tot ergens in de tweede week ik beneden kwam en een haarklem, een puzzelboekje en een pen in duizend stukjes verspreid door de huiskamer vond. Nou, dat valt mee, dacht ik. En ook "eigen schuld, dikke bult"; die spullen hoorden daar niet te liggen. (Ik heb al eens eerder gezegd: hij is een beetje autistisch.) We hebben er dan ook  geen aandacht aan gegeven en geen consequenties aan verbonden. Behalve dan beter opletten dat alles wat er niet hoort te liggen ook weg is voor we naar bed gaan. En zo slaapt onze Saarloos op willekeurig welk plekje beneden. De afstandsbediening leeft nog steeds, dito voor de boxen en de snoeren. De stoelen hebben nog steeds vier poten en het houten beeld voldoet nog steeds aan de naam "samen dragen". Bloemen blijven in de vaas, planten in hun potten en oude kranten in de krantenbak. Hij heeft vrije toegang tot mijn werkruimte en helaas moet ik met schaamte bekennen dat ook daar niets vernield wordt. De papiermassa om mij heen, mappen, hoesjes van telefoons/pennen/rekenmachines en whatsoever horen dus blijkbaar tot de normale inrichting, want alles leeft nog na een nacht.
Wat nog veel belangrijker is is dat de omgang met Sproetje rustiger verloopt. Ik was wel een beetje bezorgd om haar, heb het liever in zicht om in te grijpen als het te heftig wordt. Maar ook voor haar geldt "heb vertrouwen in de hond". En zo lijkt het erop dat ze een nieuw tijdperk zijn ingegaan. Doerak hoeft haar aandacht niet meer als een debiel af te dwingen, want ze is altijd bereikbaar. Dat maakt haar niet minder interessant voor hem, integendeel. En Sproet lijkt te snappen dat het hem daar alleen om gaat; dicht bij elkaar zijn, gewoon een beetje liggen. Beetje ideeën uitwisselen misschien.....? Maar dan wel op gelijk niveau!



maandag 15 april 2013

Boeven, schurken en gajes van de straat




Dat bedoel ik maar! Voor het geval je snode plannen aan het smeden bent......... je bent gewaarschuwd!

Onlangs hadden we een inbraakoefening in huis. Dominique bereidt samen met haar vriendinnen de laatste schooldag voor. Alle eindexamenkandidaten huren samen een schuimapparaat, speelkussens die de ingang van de school blokkeren en het merendeel heeft ofwel een super soaker ofwel een gewoon waterpistool bij zich. Om de chaos helemaal compleet te maken, verkleden de kandidaten zich. Met name de brugpiepers zijn natuurlijk de klos; geen kind komt droog het pand binnen. De laatste week wordt er hier in huis geoefend met denkbeeldige geweren en revolvers. "Piej, piej" gilt zij wanneer ik de trap oploop en tref haar wijdbeens aan, armen gestrekt naar voren, handen gevouwen om een net-als-of-revolver. Levensecht en oh zo gevaarlijk!
De juiste kleding maakt het geheel helemaal af.



 
Wel fijn te weten dat Doerak zo angstaanjagend is, indruk maakt en echt -geloof me- totaal niet nieuwsgierig/aanhalig/flemend of whatsoever is!

donderdag 4 april 2013

Peacekeeper

Doerak nadert de leeftijd van twee jaar, een mooie gelegenheid om de balans op te maken.
Van een pondje, schoon aan de haak bij geboorte, weegt hij inmiddels 40 kg. Zijn gewicht is redelijk stabiel, alhoewel hij een paar maanden terug wat te dik was. Een domme fout van ons: minder beweging met dezelfde hoeveelheid voeding. Dat is nu weer in balans, en de groei komt dan ook met name tot uiting in zijn borstvolume. Van een slungelige, knokige puber naar een bijna fysiek volwassen reu. Zijn poten passen wat beter bij zijn lijf; sterk en gespierd. Hij staat stevig en vierkant, nog even extravert en zelfverzekerd. Zijn kraag en staart zijn voller geworden. De pluizige vacht bovenop zijn kont is minder geworden, maar niet weggegaan. Ik heb geen idee of dat nog gaat gebeuren. Schofthoogte is inmiddels 71 cm. De lengte van zijn rug verbaast mij nog steeds: van nek tot kont 83 cm. (Opmeten blijft moeilijk, dus hang me er niet aan op.)
In zijn gedrag ontwikkelt hij zich de laatste maanden enorm hard. Hij blijft natuurlijk zijn naam eer aandoen. Even stout en ondeugend, altijd in voor een lolletje. Gebeurt er niets om hem heen, dan laat hij het wel gebeuren. Nog steeds even blij met zijn publiek, kijk mij eens grappig zijn.

 
Hij vindt overal vrienden. Of ze nou aangelijnd zijn of niet, brommerig of angstig, het maakt hem allemaal niets uit. Puppen vindt hij prachtig en benadert hij voorzichtig. Van bruine Labradors krijgt hij een beetje de kolder in zijn kop. Die spelen lekker hard en wild en daar is hij niet vies van. Soortgenoten zijn natuurlijk helemaal het einde en grappig genoeg zien we alleen daar zijn houding als reu. Zijn halfzusje Sara is de enige teef die met zijn ogen op haar positie wordt gewezen.


Dominantie vindt hij maar een gedoe. Hij snapt de boodschap, maar zijn eerste reactie is te proberen er een draai aan te geven. Even afwenden en langs een andere kant de dominante hond nogmaals benaderen. Lukt dat wederom niet, dan draait hij zich resoluut af en komt niet meer terug op dat besluit. Hij wil het niet en hij doet het dan ook niet, iedere poging van de belager negerend. Geen gevecht dus, tot op heden. Sterker nog, Doerak heeft ook liever niet dat er onvrede is tussen honden. We hebben hem nu een paar keer zien optreden als peacekeeper. Hij voelt feilloos aan wanneer een hond te ver gaat en stapt daar rustig tussenin, staart gestrekt. Met een nek als een elastiekje draait hij heen en weer om zijn keuze te maken voor de meest beïnvloedbare van de twee. In een vloeiende beweging krijgt die hond een lik over de neus, gaat zijn staart in een krul en kwispelend omhoog en zakt hij door de voorpoten als startsein voor een betere tijdsbesteding: spelen! Prachtig om te zien!
Niet helemaal de geschetste setting, maar wel dezelfde blik en houding
Zijn eigenzinnigheid blijft bestaan. Hij wil geen kunstjes doen, niet slaafs gehoorzamen. Het moet hem wat opleveren, en dan bedoel ik niet een beloning als een stukje worst. Hij ziet nu meer verbanden en dat levert resultaten op. Zo weet hij inmiddels dat wanneer hij kalm vanuit stand op zijn achterpoten gaat staan, hij met zijn voorpoten op mijn schouders uitkomt zonder dat ik omval. Dat levert een glimlach en een kus op die hij voldaan beantwoordt! Zelfs het aanlijnen na een wandeling is verbeterd. Beetje bij beetje beginnen onze pogingen vruchten af te werpen. Geduld, rust en eenvoud lijken de succesfactoren te zijn. Bereikbare doelen (niet vanaf 20 meter afstand hem roepen), alleen het woordje "kom" gebruiken ("hier" klinkt al gauw te vrolijk, wat bij hem baldadigheid uitlokt, zeker als de "r" lekker lang rolt) en de vraag maar een keer stellen. Hij heeft het heus wel gehoord, moet er gewoon even over nadenken. Herhaling levert alleen maar vertwijfeling op, zal ik wel/zal ik niet.......... En vanuit die twijfel lijkt hij ontvankelijker te zijn voor afleidingen. Die er natuurlijk altijd zijn........
Afijn, een observatieverhaal dat nog geen einde kent. We gaan ongetwijfeld nog genoeg verrassingen krijgen. En op meerdere fronten zijn we er nog lang niet, getuige de krassen en blauwe plekken op ledematen van Do en haar vriendinnen. Of het jachtinstinct dat ons vijfjarig nichtje afgelopen weekend wist te ontlokken. Dat is toch geen partij, zeg nou zelf!


Maar voor nu zijn we enorm trots, en blij met deze geweldige hond! Yes Doerakai Andjing Bastaja maakt de belofte van zijn naam helemaal waar.

woensdag 3 april 2013

Behendigheid

 

Doerak verheugt zich op de les.....

..... met volle aandacht voor elkaar......


.... en voor de juf (of toch het koekje?).


Nee Fred, dat speeltje is niet voor jou!

Laat me gaan, laat me gaan......

.... ik kan het (?).....

.....niet! @#%^&$@#

Afremmen voor het snoepje.

Sjonge jonge........

... het gaat ook maar net hoor!

En de grand finale is een hele hoge sprong gevolgd door een kromme tunnel. Zonder lijn. Makkie!
En wie zegt nu nog dat Doerak een stoute wolfhond is? Nou, nou nou?

dinsdag 2 april 2013

Old habits die hard

Wie zegt dat een witte Pasen niet kan? Op de noordpool weten ze niet beter.... Als het zonnetje er maar bij schijnt is het allemaal best te doen. Dat merkten we gisteren weer, op Broekpolder. Strak blauwe lucht, goed gezelschap en genieten maar!
Thorgal stond ons al op te wachten. Uiteraard gingen de remmen direct los, toen hij Doerak zag. En ook Sproetje wordt warm onthaald. We wandelen door de prachtige natuur, en net als ik denk "hoe is het mogelijk, zo midden in de stad..." verwoord Ineke die gedachte. Een bruin rund wandelt sloom door de moerassige grond naar het pad. Sproet blijft nieuwsgierig staan en ik sluit me even bij haar aan. Beide wolfhonden lopen nonchalant verder. Pompidom.... De schapen laten zich niet zien. Beter, maar wel jammer.
Met een licht nostalgisch gevoel geniet ik van Thorgal en Doerak spelend met een stok. Als pup kon hij daar al van genieten.


 
Doerak (midden) met broer en zus, vier maanden oud.
 
We lopen over boslanen met koninklijke allure, ruiterpaden, tientallen bruggetjes en zompige moerasvelden. Het stralende weer heeft meer mensen naar het gebied getrokken, doorgaans met hond. In een enkel geval worden de vreemde honden aangelijnd bij de aanblik van Thorgal en Doerak. Maar als ik een mevrouw met een bruine Lab vertel hoe graag Doerak met dat ras speelt, gooit ze haar hond meteen los.



Al wandelend blijf ik oefenen met Doerak. Hij doet het inmiddels zo enorm goed dat ik besluit nu eens de lat erg hoog te leggen. Ik hou mijn pas in en laat de afstand met de anderen wat groter worden om vervolgens Doerak te roepen. Hij kijkt me vertwijfeld aan en heeft veel tijd nodig om een beslissing te nemen. Hij krijgt van mij de tijd die hij nodig heeft, en jawel hoor! Ik voel me zo trots als een pauw!
Thorgal's kleine bazen wachten ons op met een prachtig gedekte Paastafel. Sproet ervaart dat niet iedere hond het jofel vindt als het voer wordt gecontroleerd. Tja patatje, c'est la vie! We doen ons tegoed aan al het lekkers, ondertussen de kleine bazen echte tafelmanieren lerend. Dat ze dat niet kennen, daar in Rotterdam! Ze delen de inhoud van hun volle mond met niemand en als er een boertje wordt gelaten wordt er "sorry" gezegd. Ze kennen de duim naar het voorhoofd brengen niet eens! En er worden dus ook geen meppen uitgedeeld........Nou ja zeg, ik moet ze ook alles leren. Het wordt tijd voor een logeerpartij op de Veluwe, misschien is het nog niet te laat.

woensdag 6 maart 2013

Zee, wind, zon, oceaan........

"Ik kom eraan, ik kom eraan!" tetter ik luidkeels in de auto, wiebelend op de Waddenzee onderweg naar Ameland. Net als de zonderlinge vondeling uit het liedje van Boudewijn de Groot. "Zee, wind, zon, oceaan.....ik kom eraan". Geen jutter als publiek, geen Amelanders op de duintoppen. Geen schande.... (daar moet je misschien het liedje voor kennen). De voorpret van ons midweekje Ameland is voor Fred en mij al begonnen, maar de honden leven nog niet mee. Sproet zit als een verzopen katje onder de kwijl van Doerak. Doodmoe van het springen naar zijn bek om alles toch een beetje toonbaar te houden. Doerak's ellende druipt letterlijk van hem af. Hij heeft tijdens de autorit meerdere malen geprobeerd om te liggen, maar meer dan een minuutje hield hij het niet vol. Dit zal nooit tot zijn favoriete bezigheden gaan horen.
De gastvrijheid van de uitbater van het Koaikershuus breidt zich inmiddels uit tot zijn privéadres. Het restaurant is dicht, maar hij heeft natuurlijk voor ons een lekkere welkomstlunch. Met een volle buik rijden we een uurtje later door Buuren naar "ons" voorhuis. Het is koud op het eiland. De snijdende wind laat mijn ogen tranen en maakt het nog guurder dan het is. Maar de kachel is al aangezet en al snel lopen we dik ingepakt door de duinen. Beide honden herinneren zich de locatie opperbest. De aanblik van de natuur is voor Doerak het startsein om volledig uit zijn plaat te gaan, alle remmen los. Sproetje laat juist het tegenovergestelde zien; een snelle plas en als de wiedeweerga terug naar huis. Dat daar is groot! Onverstoorbaar probeert zij haar lijf door de spijlen van het hek te wringen. Maar zij weet nog niet dat haar buik een andere maat heeft dan haar koppie..... Om haar eigendunk toch een beetje te sparen, besluiten we haar het eerste pad aan de lijn te houden. Wanneer haar ontsnappingsroute uit het zicht is, taalt ze nergens meer naar en holt ze als een jonge pup achter Doerak aan.
Doerak begint steeds meer de rol van de leider op zich te nemen. Zelfverzekerd wijst hij haar, en ons, de weg door de prachtige natuur. Alleen door wild laat hij zich afleiden. Konijnen en muizen in overvloed en een enkele keer sprong er een ree voor ons weg.
Op het strand valt er minder te jagen. De meeuwen zijn wat drukker dan in de zomer, dommelen wat minder op de zee. Maar voor Doerak maakt dat niet zo veel uit. Ook al is het tegen beter weten in, hij zet de aanval in. Zonder angst of schroom, de golven trotserend stort hij zich in het water en komt voldaan terug als hij in ieder geval bereikt heeft dat de vogels voor hem vluchten.




Het strand blijkt ook een prima plek te zijn om de terugkomoefeningen met hem te doen. Het is zo weids, dat er bijna geen afleiding is. Geen bosjes met geheimen, geen sporen van andere dieren. Bovendien is onze lichaamstaal duidelijker te zien voor hem. Het is ook voor mij prettig om zonder stem te werken. Armen wijd, lichaam wat voorover gebogen, hoofd schuin. Op die manier geef ik hem de uitnodiging om naar me toe te komen. Gelukkig wil hij dat wel graag. Mijn beloning is ofwel een koekje, ofwel een zachte liefkozing. Dat wisselt zich af.




Wanneer ik me van hem afdraai is het de bedoeling dat hij mij volgt in de richting die ik kies. Moeilijk! Maar ik ga gewoon door.Het is al heel wat dat hij dit kan, zelfs zonder lijn.
Sproetje hobbelt mee op het strand. Ze gaat het water niet in, groot gelijk heeft ze! Haar coupe is beter na een eerste bezoek aan de trimmer vlak voor vertrek, en dat moet je natuurlijk zo houden.

 

En hoe mutserig ze dan ook is, ze is voor de duvel niet bang! En weet hem nog steeds op zijn plaats te zetten.