Doerak

Doerak

woensdag 30 mei 2012

Eerlijk zullen we alles delen

Een heerlijk luie ochtend in het Pinksterweekend. De kinderen liggen nog op bed en de honden zijn lui door het warme weer. Sproet heeft er niet zo veel last van. Ze beweegt gewoon wat trager en eet iets minder. Komt mooi uit, want zij is nog steeds te zwaar. Aan Doerak merken wij het beduidend meer. Hij beweegt bij voorkeur niet en het eten blijft gewoon staan. Zijn vacht is al een stuk minder dik, maar dat biedt niet voldoende soelaas. Vorige week hebben wij ons even zorgen gemaakt. Hij haalde geen streken meer uit, en dat zijn we natuurlijk niet gewend. Al snel werd duidelijk dat het gewoon te warm was voor hem. En zo konden we even genieten van een luie, super lieve Saarloos.
Een mooi moment om hem op alternatieve wijze te meten. Ik zou best graag willen weten wat zijn schofthoogte is, maar dat lukt me niet. Dan maar even zijn lengte, in vergelijking met mijzelf......


En als we dan toch zo bezig zijn, kunnen we meteen eens kijken hoe het met de "baknijd" is gesteld....




Hoe zeer hij ook gehecht is aan zijn bot, hij geeft het zonder protest op. Ik voel zijn tanden heel zachtjes langs mijn neus gaan en mijn bril eindigt, nat van zijn tong, op mijn voorhoofd. Dankzij het luie weer, krijg ik een voorproefje van de rustige, evenwichtige Saarloos waar ik van droom. Een Saarloos die weet hoe kwetsbaar mensen zijn. Een verkeerde beweging en de enorme hoektanden scheuren een gezicht open. Het lijkt erop dat Doerak zich dat meer en meer realiseert. Het wilde is er nog niet vanaf (vraag maar aan de kinderen), maar het wordt wel beetje bij beetje minder.

donderdag 24 mei 2012

Yes!

Er is geen speld meer tussen te krijgen:

DOERAK IS EEN GEHOORZAME HUISHOND!

De spanning liep hoog op afgelopen maandagavond. De groep van Doerak moest in de verste hoek van het veld, onder het keurende oog van examinatoren, haar kunsten leveren. Sproet en ik hadden een proefexamen, maar door mijn spanning kwam daar niet zo veel van terecht. Al turend volgden wij de prestaties, en bij het voor komen hielden we onze adem in. Nergens voor nodig, bleek al gauw, want Doerak had de knop omgezet. Misschien een beetje uit medelijden met Fred, wie zal het zeggen. De ene oefening na de andere verliep uitstekend. 14 Onderdelen, waarvan 7 gewaardeerd werden met een Zeer Goed, 4 met een Goed en 3 met een Ruim Voldoende. Nou ja zeg! Zijn ze briljant of zijn ze briljant?

Het bewijs!



maandag 21 mei 2012

Dag van de waarheid

Vandaag is het dan zover: Doerak gaat examen doen. Als hij het haalt, dan is hij gediplomeerd Gehoorzame Huishond. Wij hebben begrepen dat hij dan ook luistert, en precies doet wat je wilt. Echt waar! Ik verheug me er nu al op. Vanaf morgen begint er een nieuw leven hier in huis. Hij gaat dan rustig liggen wachten totdat wij uitgegeten zijn. En pubers laat hij met rust. Sproetje's nek wordt gespaard. Rennen door het huis vindt hij dan ook niet meer nodig. En in de auto stappen gaat ook direct na het commando "Ene, twee-e...". Met "oortjes binnenboortjes" zakt zijn kop een beetje, zodat die flappen niet tussen de klep van de auto komen. En het mooiste is natuurlijk dat hij gewoon voor je gaat zitten als we klaar zijn met wandelen in het bos. Want hij weet dat er ook weer een volgende keer komt! Wat weet die hond toch veel, he?
"Heb vertrouwen", zo spreek ik mezelf toe. Maar stiekem ben ik blij dat ze niet kunnen zakken. Ssstt, niet verder vertellen hoor. Ze kunnen hooguit het advies krijgen het nog een keer over te doen. Nou! Dat wilden wij toevallig toch al!

dinsdag 15 mei 2012

Het commando Wandelen

Fred zegt: "Kom Doerak, we gaan WANdelen". Met de klemtoon op "Wan".
Doerak:

Wat?

Wie?

Waar?

Waarom?

Wanneer?

Welke?

Oh.......je wilt WANdelen!
En ik? Ik zeg maar zo: "Ik zeg maar niks!"

donderdag 10 mei 2012

Stank voor dank

Slaapdronken strompel ik naar beneden, mijn eerste doel is de koffiemachine. Onderweg gris ik de kranten van de mat. De ochtenden waarin Doerak en Sproet al met Fred naar buiten zijn, zijn de beste! Niets of niemand verstoort mijn droomstand en ik kan rustig met mijn krantje wachten tot mijn bakkie klaar is. Pruttelende pot, het koffie aroma komt me tegemoet. De krantenkoppen schieten aan me voorbij en als ik dan een dampende kop voor me heb staan, kan ik de ellende van de wereld aan. Kunduz commissie, bijtelling auto, criminelen die na een kopje koffie en "foei, niet meer doen hoor" toch de straat op worden gestuurd. Wat bezielt de mensen toch? En dan prijs ik me rijk, neem nog een slok en blader door naar de strips.
Vanmorgen was zo'n dag, als geen ander. Totdat Fred terug kwam met de honden. Het serene plaatje werd bruut verstoord door een Saarloos met een geur van hier tot Tokio. Eigenlijk niet met een pen te beschrijven, laat staan met een toetsenbord. De sensoren in mijn neus gaven groot alarm, wat is er aan de hand? Tijdens de wandeling was hij niet los geweest, dus een lekkere duik of hap in narigheid kon niet de oorzaak zijn. Een uitgebreide inspectie aan poten, billen, bek en vacht leverde niets op. Behalve dan overspannen reukzenuwen. Een raadsel zonder oplossing, waar een snelle remedie voor nodig was. Meewarig kijkt Fred ons aan, om vervolgens de deur uit te gaan. Slap excuus, dat werk. De leenpuber van deze maand (vriendin van Do) blijft haar boterham staande bij het aanrecht eten, resoluut Doerak weg sturend zodra hij haar benaderde. Boterhamzakjes in de tas, en ook zij is verlost van de stank. Wel met een medelijdende blik en zachte aai voor Doerak. Ook haar plicht roept... Tja, en daar sta je dan. Had ik maar geen ZZP-er moeten worden, bedenk ik me.
Ik begin maar eens met het bellen naar de dierenartsassistente. Het consult duurt een paar minuutjes waarin anaalklieren, abcessen en andere ongein wordt uitgesloten. Hij lijkt wel ongelukkig te zijn, maar er is geen sprake van pijn of lusteloosheid. We trekken samen de conclusie dat hij eerst maar eens een goede wasbeurt moet krijgen. Terwijl ik het gesprek beëindig bereid ik in gedachten de wasbeurt voor. Naar de badkamer gaan is geen optie; Doerak is een paar maanden geleden mee naar boven geweest, maar durfde niet meer terug. Ik kan dat beter niet riskeren. Dan maar in de tuin, met een emmer warm water en de tuinslang. Mijn medelijden verplaatst zich naar mezelf als ik zie hoe hard het hier regent. Ook dat nog!
Zoals ik al verwachtte maakte onze Drama King het geheel nog erger dan nodig is. Het is maar goed dat hij bijna nooit geluid maakt, want dan zou ik hier de dierenpolitie aan de deur hebben. Terwijl ik me toch echt afvraag wie van ons tweeën nou het meest mishandeld werd. Nog net voordat ik de shampoo met grof geweld wil aanbrengen komt Do thuis. Met vereende krachten lukt het ons.

Jij bent wel lief.......

.... maar jij, jij...... met je flesjes, jij.......
De stapel handdoeken die volgden waren dan wel weer heel erg leuk! En even later lag hij zijn ellende weg te werken in volledige rust. Of dit alles nou ook helpt, moeten we nog maar afwachten.

Nee, niets kapot gemaakt. Niet gebeten ook niet. Niet Sproetje geplaagd. Waarom dan? Misschien wel gewoon, omdat het kan!? Grrrr

woensdag 9 mei 2012

Over smaak valt niet te twisten

De keuken ligt aan de achterkant van ons huis en is de doorloop naar de huiskamer als je de achterdeur binnenkomt. Je kan echter ook via de keuken naar de werkruimte lopen (wat wij "bibliotheek" hebben genoemd) of  naar een aparte ruimte naast ons huis ("Herman's deel", vernoemd naar de man die voor onze komst een klein deel van het huis bewoonde). En om het nou nog ingewikkelder te maken, ik hou je even wakker en puzzelend, kan je via de bibliotheek naar de hal aan de voorkant lopen. Waarna je weer de huiskamer in kan gaan, aan de ander zijde. Zo kan je dus een rondje lopen. Volg je het nog?
Doerak begrijpt dat rondje lopen nog niet echt. Is ook lastig, want deels zitten er deuren tussen. Maar de huiskamer en de bibliotheek zijn open, en dat gebruikt hij dan ook naar hartenlust. Wanneer ik aan het koken ben, neemt hij zijn positie bij één van die openingen in en wacht af. Uiteraard ligt hij verdekt opgesteld, zijn kop steekt nog net om de hoek. En alhoewel ik natuurlijk donders goed weet dat hij ergens is, ben ik niet altijd alert. Bovendien probeert hij alleen etenswaren van het aanrecht te pikken als er niemand in de buurt is. Dus doorgaans is alles veilig, zolang ik er maar ben. Tot voor kort.......
Een bord vol ribkarbonaadjes lag te wachten om de pan in te gaan. Lekker gekruid, naast het gasfornuis. De afstand tussen gasfornuis en gootsteen is nog geen meter groot. Geen belemmering om heen en weer te gaan, ik doe het bijna zonder een stap te verzetten. Hoe meneertje koekepeertje het voor elkaar heeft gekregen om toch langs mijn benen te glippen mag Joost weten. Ik hoorde "plok" en zag alleen de meest verontwaardigde Saarloos die ik me maar kan voorstellen. Met een karbonaadje tussen zijn voorpoten op de grond. De geur van mosterd was blijkbaar niet boven de geur van vers vlees uitgegaan en daar was hij voor gegaan. Maar de smaak van die mosterd....... dat was hem te heftig. Tja, van die dingen. Ben benieuwd of hij dit gaat onthouden.

Al wandelend komt Sproet onder Doerak uit.

donderdag 3 mei 2012

Er komt geen einde aan!


Dacht ik net alle draadjes te hebben gehad, blijkt er toch nog wat over te zijn. Aan draadjes dan..... Die laatste was heel erg dik, daar was ik wel even zoet mee. Het werd daarna wel rustiger in huis. Zou dat iets met dat bruine kastje te maken hebben? Ze leggen het ook steeds op moeilijkere plekken, heb ik het idee. Die dikke draad vond ik onder de verwarming, of all places! Maar ik ben niet voor één gat te vangen hoor. Niet voor twee ook niet. En ik ben niet de lulligste, ik ga wel weer verder. Hij doet tenslotte erg zijn best om het dit keer voor mijn neus neer te leggen.

woensdag 2 mei 2012

Drama King

Doerak liet jullie vorige week al weten dat hij zelf in de auto durft te klimmen. Wat een prestatie! Het gaat echter nog steeds niet van harte. Hij heeft nog niet de combinatie gemaakt met het fijne dat hij dankzij de autorit gaat meemaken. Dat verbaast me wel eens. De meeste honden weten sneller dat autorijden iets oplevert. Sproet struikelt over haar eigen pootjes van enthousiasme als ze tollend met me meeloopt. Blij om samen weg te gaan. Doerak niet. Hem moet je het huis uitsleuren, voetje voor voetje naar de auto lopen en dan vooral lang blijven staan om hem de kans te geven zelf in te stappen. Wat ik nou zo vreemd vind is dat hij op andere vlakken wel logische verbanden legt. Midden op de dag een snoepje, dat betekent dat je even in de bench moet. De vrouw aan het bureau, dat betekent dat je even bij haar gaat slapen. Maar de auto in........ daarvoor is zijn tegenzin zó groot, dat hij niet verder komt dan dat.  Hij blijft in die ellende hangen, kan ook niets anders meer. En het drama is groot, heel erg groot. Als je niet beter weet, dan zou je op z'n minst zeggen dat hij gedwongen wordt als fakir op te treden. Dat er glasscherven en stalen pinnen liggen waarop hij minimaal een uur moet liggen. Nee, voor hem zou dit allemaal niet hoeven. En laten wij dit nou net allemaal voor hem doen.....