Doerak

Doerak

zondag 25 november 2012

One of those days/weeks/months.......

Zondagmiddag, lekker alleen met mijn honden. Ik kom net terug van een wandeling en de waslijst van alles wat gedaan moet worden ligt er nog hetzelfde bij als voor mijn vertrek. Weer geen kaboutertjes, zo jammer. Misschien meer dropwater meenemen naar het bos. (Mijn Spaanse neef heeft dat jaren geloofd en bracht trouw bij iedere vakantie in Nederland een flesje dropwater naar een speciale boom in het bos. Mijn vader kieperde het flesje 's avonds leeg en heus, geloof me, de dank van de kabouters was telkens groot. Inmiddels is die neef zelf vader van drie prachtige kindjes. Ik zal hem eens vragen of zijn kinderen ook in de Nederlandse kabouters geloven.)
Afijn, voor vertrek hebben Fred en Dominique geholpen de slaapkamer waar morgen fors de bijl in wordt gezet leeg te maken. Er zijn in de afgelopen week nog twee lekkages over de eerste gegaan. Ik ben blij met de bloemen en het excuus van het bedrijf dat de ketel heeft geplaatst. Nog blijer dat ze het oplossen en de schade vergoeden, natuurlijk. Maar toen afgelopen vrijdagmiddag het water ook de huiskamer in stroomde zakte me de moed wel enorm in de schoenen. Als het zich niet zo zou opstapelen zou ik met een grote glimlach kunnen zeggen "Stuk. Het huis is gewoon stuk!".
Doerak vindt het allemaal maar niets. Al die werklui in huis. Het valt me wel op dat hij nog geen enkele keer de staart tussen de poten heeft gehad. Hij loopt er in een wijde boog omheen, zoekt een plekje dicht bij me, en dat is het wel zo'n beetje. Terughoudend en afwachtend dus, precies zoals het hoort.
Ik denk dat ik toch maar Fred's advies ga opvolgen: eerst die sit-in met de Gooische Vrouwen en dan pas terug naar mijn lijstje to do's. Had nog wat grappige foto's voor jullie in petto, maar nu merk ik dat de capaciteit vergroot moet worden. Da's ook wat!
Waar was ik ook al weer gebleven? Cheryl heeft Evert het mes op de keel gezet en Claire zat als een zielig hoopje op de bank. Van Anouk heb ik alleen maar haar voeten gezien, en Roelie kan paaldansen op de vlaggenmast (of parasol?). Goed idee Fred: jij AZ-Feyenoord, ik Gooische Vrouwen!

maandag 19 november 2012

Zand en erwtensoep

De automatische ruitenwissers van de auto slaan een paar keer aan wanneer wij op zondagmorgen, half twaalf, vertrekken naar de Loonse en Drunense Duinen. "Het zal toch niet..." schiet het door mijn hoofd, maar al snel wuif ik die gedachte weg. Ik laat niets of niemand mijn gemoedsrust verpesten. Dat is de laatste dagen al genoeg gebeurd, door de lekkage in ons huis. Twee slaapkamers blank, een vrijdag zonder verwarming en een huis vol met verzekeringsmensen, installateurs, schoonmaakbedrijven en aannemers. "Onmogelijk dat het aan ons ligt" is zo'n beetje het eerste dat de ketelinstallateur zegt, wanneer hij het huis binnen komt. Zo, denk ik bij mezelf, hij wacht maar even op een kopje koffie. In de loop van de middag ervaart de man aan den lijve hoezeer ik een olifant in een porseleinen kast kan zijn. Met effect, gelukkig. Hij doet uiteindelijk zijn uiterste best om de aangekondigde "collega" installateur uit mijn hoofd te praten en weet de ketel weer aan te zetten zonder lekkage.
De zaterdag werd besteed aan wassen, wassen, wassen en schoonmaken. Brr, wat een ellende. Het ergste is nog wel dat mijn lievelingskussen de noodzakelijke wasbeurt waarschijnlijk niet heeft overleefd. Mijn lijf voelt brak door de leenkussens en logeermatrassen (hoe kan ik daar nou logees op leggen!) Nee, denk ik op zondagochtend in de auto, een regenbui gaat deze dag niet verpesten! Wij gaan met Doerak de blogwandeling meemaken. En dat wordt Leuk!, met een hoofdletter L.
Vermoeid arriveren we bij restaurant Bosch en Duin. De anderen zijn er al, de honden blij en wild. Zoran begroet mij direct door even zacht tegen mij aan te leunen. Ik voel de spanning van de afgelopen dagen uit mijn lijf stromen. Geen allemansvriendjes, terughoudend zelfs naar mensen, maar Zoran heeft mij nu twee keer ontmoet en dat is genoeg. Het mannetje moest eens weten hoe goed dat voelt..... We lopen snel naar de duinen, en gooien de honden los.


Mooi hoor, daar op de duinen. En let op de compositie van dit plaatje: horizon op 2/3. Jawel, ik heb een cursus gehad......
Maar goed, al wandelend probeer ik zoveel mogelijk de verschillende karakters van de honden te doorgronden. Ik zie Odin, evenwichtig en kalm. Jong, maar in zijn gedrag volwassen en gebalanceerd. Zoran laat af en toe zien dat hij heus volwassen wordt. De teefjes zijn wel heel boeiend voor hem. Sarah schiet nog een beetje van links naar rechts. Is de jongste van de 4 wolfhonden en de meest onzekere. Geeft helemaal niets, mag ook als enige teefje tussen het geweld van de reuen. En Doerak? Tja, hij is eigenlijk begonnen met een glimlach op zijn kop. En die is er niet meer vanaf gegaan.



vlnr: Zoran, Doerak en Sara
Al wandelend voelen we af en toe een wolfhond langs een been of hand strijken. "Ik zie jou wel" lijken ze te willen zeggen. "En ik ken jou wel...". Geen van de eigenaren probeert, zoals vreemden wel eens doen, andermans hond uitgebreid aan te halen. Dat werkt niet bij wolfhonden. Gewoon wachten totdat zij komen, en van daaruit verder. De beide herdershonden, Luna en Shadow, zijn een ander verhaal. Zij laten zich aanhalen, laten zich trouwens ook horen. Piepend, steunend of blaffend zoeken ze naar publiek. En blij zijn ze met de aandacht die het oplevert.

vlnr: Odin, Luna en Doerak

Shadow en Doerak
We horen dat er in de buurt water is. Vol verwachting gaan we de richting op die ons gewezen wordt. Het was inderdaad water, maar meer dan natte tenen en tong leverde het niet op.


En voordat we het weten, zijn we een paar uur verder. We sluiten de dag af  met een terrasje. Mijn jas gaat uit, en ik geniet in het zonnetje na met een verse kop erwtensoep. Niet zo gek, zo'n dag. Voldaan en loom stap ik in de auto en laat me naar huis rijden. Ik sluit even mijn ogen en zie een van de beelden aan mijn netvlies voorbij gaan. Halfbroer en zus, Doerak en Sara, gebogen over de kuil waar Doerak ieders ogen mee uitstak. Wat zou er in hun hoofden omgaan?

"Mijn kuil en mijn vader!"

donderdag 1 november 2012

Op cursus en ik weet al zo veel!

Ohhhhh, moeilijk hoor! Voor mijn verjaardag kreeg ik van Fred een camera. En een fotografie cursus. Misschien was het wel een hint.....ik weet het niet. Maar de cursus is inmiddels begonnen. Vol ijver begon ik met het cursusboek, en natuurlijk notities maken. Het huiswerk van de eerste week ging echter al de mist in; voordat ik het wist was de week voorbij. Maar goed, vorig weekend toch maar even naar de hei om "bewegende" plaatjes te maken. Niet slecht, vond ik zelf. Met name de wangen van de Lab vond ik eigenlijk wel hilarisch.




Ik geef toe: qua compositie is het laatste plaatje niet veel bijzonders. Maar die wangen............Als dat daar beweging in zit, of niet dan? Maar de meester had wat anders bedoeld. Had ik kunnen bereiken met diafragma zus en sluitertijd zo.
Afijn, deze week besloot ik dan ook maar eens echt te oefenen. Camera mee naar het bos en op wacht staan voor de beste foto ever.


Pfff, iets te snel......


@#$%^%%##$$##$%^^@, dokter Bibber......


Blijft-ie staan! Ik zeg je, hij blijft gewoon staan! Met z'n hoofd afgewend. Parkinsontypje hier had al weer de knop ingedrukt.
Voor volgende week moet ik mijn beste en mijn slechtste foto ooit inleveren. Wat vind je? Zal ik deze nemen? Voor willekeurig welke opdracht?