Doerak

Doerak

woensdag 14 september 2016

Gewoon

Ze wilde gewoon een wandeling maken, gewoon eten. Gewoon wat luieren naast mijn stoel, gewoon rustig in de bibliotheek liggen. Gewoon blaffen als er bezoek komt, gewoon Doerak tot de orde roepen. Gewoon schrikken van een knal op de tv en wegschieten als je haar even op wilde tillen. Gewoon in het zonnetje liggen in de tuin, koelte zoeken in de bijkeuken. Gewoon.
Gewoon adem halen, Maar juist dat lukte niet meer. Ze had een massa in haar longen, waarschijnlijk een tumor. De medicijnen sloegen aan en ik zag haar genieten van de mini wandeling in de wijk. Vastberaden om toch echt nog een straatje verder te gaan, blij als ik haar op de terugweg op de arm nam. "Nee, ik ben niet klein. Mijn vrouwtje is gewoon enorm groot!" Haha, wat een karakter! Ze gniffelde in haar vuistje bij het bakje Sheba of Cesar, bij de leverworstjes uit de hand. Mal vrouwtje, hoe makkelijk kan je die inpakken! Het lukte allemaal en we hadden dat nog lang kunnen volhouden. Een leven lang. En dat werd het, ruim een week lang! Haar hart ging protesteren, ze kreeg een hartritmestoornis. Haar kreet ging door merg en been, midden in de nacht, toen ik haar vond in een perk. Binnen een kwartier waren we bij de dierenarts, een injectie redde haar van een afschuwelijke verstikkingsdood.

Wat een geluk (geen toeval) dat mijn oudste stiefdochter Yolanda er was. Geschrokken, maar helder stopte ze mijn poging om lucht in Sproet's bekje te blazen. De longen werden door de houding in mijn armen beklemd. Ze reed naar Utrecht op en neer om Do en Mans op te halen. En toen begon het wachten. Observeren wat er zou gebeuren. Voorbereiden. Doerak in de gaten houden. Een hond neemt afstand van een roedellid als het einde nadert, een wolfhond niet. Hij sloot zich aan bij alles wat er gebeurde. Do lag op haar buik, voor haar Sproetje, zachte woordjes, kleine gebaartjes. Ik ging naast haar liggen en als in een zelfde beweging sloot Doerak zich aan. Mooie momenten. Sproet wilde nog steeds "gewoon" haar ding doen, ging naast de stoel liggen waar ik vaak op zit. Ik kon die stoel niet meer verzetten zonder haar te plagen, dus nam de stoel ernaast. Doerak zag en nam de voor hem gebruikelijke plek in, met zijn kop reikend naar Sproet. Nee, hij nam geen afstand. Hij bleef in haar buurt, snuffelde niet meer, gaf haar een likje als het hem lukte en bleef haar gewoon in de gaten houden. Dichtbij, dit hoefde Sproet niet zonder hem te doen. Ontroerend.

Er zijn voor elkaar, met elkaar.
Ik werd wakker op de hondenmanden, Sproet hijgend naast me. Ze bleef alles keurig netjes aangeven; plasje liever niet buiten de poort, graag een worstje, graag wat drinken in de tuin. Buitenwater is zo veel beter dan binnenwater! De dierenarts kon nogmaals het medicijn voor haar hart toedienen, de afspraak stond gepland. Voor hoelang zou dat goed gaan? Kan de volgende verstikkingsdreiging voorkomen worden? Nee, het was goed zo. In de plaats van een ritje naar de kliniek kwam de arts naar ons huis. De herinnering aan Sproet die haar aanviel toen zij jaren terug aan huis kwam om Chica te laten inslapen kwam weer terug. Die injectienaald mocht er toen niet in. Als een furie stortte ze zich op de arts. Stel dat Doerak....... We sloten ons dicht op elkaar aan. Warm en op een vreemde manier comfortabel. Sproet sliep op mijn schoot in.

Wat is gewoon? Do gebroken? Doerak inwendig snikkend (ik voel zijn hortende ademhaling tegen mijn buik)? Sproet niet meer vlak in mijn buurt, mijn bewegingen volgend? Gewoon is als een oceaan met eb en vloed. We laten ons meenemen op de deining. Verdriet mag, ook voor Doerak. De intensiteit bij hem raakt me enorm. Wat is dit moeilijk voor hem! Rustig vaarwater is wat hij nodig heeft. Rustig kabbelend, wennend aan de nieuwe setting. Van daaruit weer verder.

Samen troost zoeken

zaterdag 27 augustus 2016

Ik lief jou!

Een tikkeltje verhit komen we aan op 't Leesten. Niet van de temperatuur, de hittegolf is er nog niet. We hebben weer een beetje moeten haasten. Toch weer een keer terug moeten rijden, want ik was natuurlijk weer wat vergeten. Nasty habits.... Al met al zijn we er eerder dan Gerrie en Jan. Gelukkig! Tijdens de rit naar Apeldoorn heb ik de familiebanden van de honden aan Mans, de vriend van mijn dochter, uitgelegd. Haha, het werd een verhaal van "het is niet mijn broer, en toch is het de zoon van mijn vader"! Maar dan met vrouwelijke varianten. Zusje, dochter, nichtje, neef. En dan die namen! Het is een beetje wennen, welkom in de wereld van de Saarlooswolfhonden. Zittend aan de picknicktafel, bovenop de kleine heuvel, herhalen we alles nog een keer. Dit gaat niet goed komen, schiet er door mijn hoofd. Hij moet ze eerst zien, na de wandeling zal het lukken.

Mijn gedachten dwalen af naar vorig jaar toen Gerrie en Jan op hetzelfde bankje moesten wachten op ons. Met bolderkar en al voor Wyakin, want zij was nog maar een paar maandjes oud. Wat een drama maakte zij er later van! De glimlach die de herinnering oproept maakt plaats voor een diepe frons op mijn voorhoofd. Een andere samenstelling van het gezelschap, een andere invulling van het woordje "wij" en "ons", want Fred is daar geen onderdeel meer van. Ik ben inmiddels zowel baasje als vrouwtje van Doerak. Beelden van Doerak, dood en dood ziek in het begin van dit jaar, schieten aan mijn netvlies voorbij.

Geblaf rukt me uit mijn overpeinzingen en mijn ogen zoeken Doerak. De stand van zijn oren verraadt zijn gedachten; wie is dat? Hij weet het natuurlijk eerder dan ik en geeft een enorme ruk aan de lijn. Even wachten nog, even wachten. Je mag niet de parkeerplaats op. Zodra ik de roedel zie laat ik Doerak los. Het wordt een kluwen Saarloosjes met Duitse Herder, springend over elkaar heen, leunend op en tegen elkaar. Een van hen maakt zich los en dendert naar mij. Met het volle gewicht springt ze tegen mijn borst, geeft nog een soort van lik in mijn gezicht, en voegt zich dan weer bij het hoopje honden dat inmiddels een aanzienlijk deel van het pad toegeëigend heeft. Daenerys, Doerak's dochter, is Blij! Ietwat uit balans, al wrijvend over de plek waar Daentje zachtzinnig (not!) haar kleine pootjes (dito not!) had gestald, blijf ik nog even op een afstand kijken naar het gedonderjaag. Sara heeft zich inmiddels onttrokken aan het geheel en onderzoekt wie haar vooraf is gegaan. Zorgvuldig legt ze haar eigen luchtje er over heen. Kira loopt geduldig achter Doerak aan, hopend op dezelfde aandacht als de meiden van hem krijgen. Wyakin en Daentje stuiteren van de een naar de ander. Met bokkensprongen en rare capriolen dwingen ze bij ieder mens en hond de aandacht af. En dan zie ik pas de enige voor mij onbekende Saarloos; Django, broertje van Wya. Is dat werkelijk mogelijk? Zo'n jonge hond met zoveel rust in zijn lijf? Groter dan de meiden, kleiner dan Doerak. Rank lijf en poten, nog geen volgroeide Saarloos, dat is duidelijk. Ik slenter er naartoe en blijf Django met mijn ogen volgen. Wanneer ik vlakbij ben kijkt hij me recht aan. Lichtgele ogen. Het moment verdwijnt door de hartelijke begroeting van alle honden. En mensen natuurlijk.

Even later zoeken we onze weg in het hondenbos. De wandelroute is inmiddels veranderd en even autistisch als onze honden kunnen zijn mopperen we over de verwarring die daardoor ontstaat. Dat het bos moet wijken voor een grotere parkeerplaats is natuurlijk ook uit den boze. Om nog maar niet te spreken over het feit dat je vanaf de parkeerplaats eerst je hond moet aanlijnen en het pad naar het losloopgebied nu veel te lang is. Wanneer we binnen een vloek en een zucht toch een punt van herkenning vinden, verdwijnt alle onvrede en zijn we weer de gezellige groep van lachende mensen en spelende honden. "Kijk", zegt Gerrie, "hier ontdekte je de vorige keer dat je jouw haarklem was verloren, weet je nog?" Het is de zoveelste keer dat zij iets hardop zegt wat ik denk. Ik schrik er al lang niet meer van. In gedachten verzonken vervolgen we onze weg. Er was nog meer kwijt geraakt die dag. En niet alleen die dag. Het leven heeft maandenlang in het teken gestaan van verlies. De beelden schieten door mijn hoofd, woorden gonzen na. Niet in chronologische volgorde, maar van hot naar her. Helder als glas. Ik weet dat als ik mijn ogen sluit de emoties van de momenten zich naadloos aansluiten. Alsof ik er als buitenstaander naar kijk. Een sterk geheugen heeft voor- en nadelen. De zachte vacht van Doerak onder mijn hand brengt me terug in het hier en nu. Niks aan de hand mannetje, vertellen mijn vingers al kroelend door zijn haren. We vinden de picknicktafel aan de rand van het open veld en lassen een pauze in voor Sara.

Een heerlijke wandeling en lunch later slenteren we naar de auto's terug. Nou ja, slenteren...... een enkeling maakt eerder een sprintje met uitgestrekte armen, aan iedere hand een monsterlijk trekkende Saarloos. Mopper, mopper. Mijn leedvermaak wordt direct afgestraft door een ruk aan mijn schouder. Nonchalant probeer ik me niets aan te trekken van de pijnlijke pezen en spieren. Nonchalant. Een verborgen camera zou nu goed werk doen! De clan springt enthousiast in de auto. Behalve Django, die heeft even wat aanmoediging nodig. Oftewel een kontje. Flash back! Déjà vu! Wanneer Mans, Doerak en ik naast de open deur van de auto staan, blijkt Doerak toch nog niet helemaal klaar te zijn. Vastberaden baant hij zich een weg de auto in, Jan kan niet anders dan de auto weer verlaten. Het stuur is griezelig, de pook ook, maar daarachter zit Gerrie. En die moet hij hebben! "Ik lief jou", lijkt hij te willen zeggen. Verlangend kijkt hij naar zijn clan en met een beetje tegenzin laat hij zich weer aanlijnen. In zijn eigen auto gaat hij tevreden liggen. Ja Doerak, je ziet ze snel weer. Nu naar huis, naar Sproetje en Dominique. Naar jouw eigen roedel. Maar heel binnenkort komt jouw clan wel weer bij elkaar. En dan mag jij weer knuffelen met Gerrie!











donderdag 18 augustus 2016

Bramen in het bos!

Doerak is een maand lang niet in het bos geweest. Degenen van jullie die ons op Facebook volgen weten waarom; de wilde zwijnen in de bossen van het dorp zijn agressief. We hadden een paar jaar geleden ook een probleem met de zwijnen. Het was toen echter beperkt tot te brutale bezoekjes in de wijken, met veel overlast voor de bewoners (omgewoelde tuinen e.d.), maar daar bleef het bij. Dit jaar loopt het echt uit de hand. De dierenkliniek verspreidde waarschuwingen via social media naar aanleiding van het aantal zwaar gewonde honden, speciale hondenwinkel deed hetzelfde en ik sprak zelf meerdere mensen die een confrontatie meemaakten. Om nog maar niet te spreken van het aantal keren dat Dominique 's avonds na het werk oog in oog stond met een kudde. Heel, heel griezelig. Ze zijn te groot, te snel en deinzen nergens meer voor terug. Het maakt ze ook niet uit of de hond nu aangelijnd is of niet, of ze in de wijk lopen of in het bos. Ze vliegen er gewoon op af. Van een enkele dorpsgenoot begreep ik dat zij telkens met haar hond langs een groepje kon lopen zonder dat er wat gebeurde. Tot zij op een kwade dag moest rennen voor haar leven. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, geen bos voor ons dus.

In het begin vond Doerak het best om naar de hei te gaan. Lekker beetje wandelen, beetje spelen met andere honden. Maar de hei heeft onvoldoende uitdaging. Het hele gebied is letterlijk te overzien. Er zijn geen geheimen, geen bochtjes of heuvels waar wat achter kan liggen. Na verloop van tijd werd het dan ook meer sjokken dan rennen en ravotten. Telkens wanneer we er een klein uurtje op hadden zitten bleef hij op afstand melodramatisch naar me staan kijken; is dit het dan al geweest? Kom op zeg! Ik ben nog niet tevreden, laat staan moe! Lastig hoor. Dus we hebben de stoute schoenen maar weer aangetrokken, stoer als we zijn, en op naar het bos! Even oefenen met de stembanden, want van lawaai houden zwijnen niet, en gaan met die banaan.

Best spannend. Do had een week geleden al een voorproefje genomen, maar voelde zich niet veilig. Dan hangt er wat in het bos, moeilijk onder woorden te brengen. Een verkeerde energie. Maar een paar dagen terug was het rustig. Er stonden meerdere auto's geparkeerd. Zegt niet altijd alles met alle toeristen in het dorp, maar het gaf ons toch de geruststelling dat er meerdere "locals" zouden wandelen. Direct na het eerste pad wisten we dat het allemaal in orde was. En wat genoot Doerak! Als een dolle hond rende hij om ons heen, blij weer in zijn eigen vertrouwde bos te zijn. Blij met alle geurtjes, heuveltjes en bochtjes. Zelfs Sproet was happy. Toen we ook nog eens bramen vonden, was het geluk compleet. Sproetje peuzelt ze achter elkaar op, Doerak houdt het bij plukken.





Genieten! Even later ziet Do dat er wel heel veel eikels liggen. Getsie......dat is weer te vroeg en dat is nou net de reden dat de wildstand uit balans raakt. Door de grote hoeveelheid eikels en beukennootjes en de zachte winters, is er te veel voedsel. Bovendien verhoogt een van de twee de vruchtbaarheid van zwijnen. Nou  ja, even afwachten maar. Het is nog geen winter en het bos is nu veilig. Doerak is daar nog niet van overtuigd, Ik haal hem terug zodra ik zie dat hij een wildspoor vindt, maar het gevaar zit 'm ook in vallende takken. Sjonge jonge! De tak was weliswaar groot, zonder meer, maar kwam meters van hem verwijderd op de grond. Wat denk je? Voor alles en iedereen die we tegenkomen slaat hij op de vlucht. Om even later tegen mijn been geplakt verder te lopen. Nou ja zeg! Wat een aanstelleritis! Ik hou het er maar even op dat hij zijn balans weer terug moet vinden. Zal met een paar dagen wel weer over zijn.

maandag 25 juli 2016

Een goed begin van een nieuwe week

Maandagmorgen, een uurtje of 8. Ogenschijnlijk begint de week zoals gebruikelijk. Oke, beetje vreemd dat ik al zo vroeg in de supermarkt ben, maar voor de rest lijkt alles normaal voor de honden. Wandelingetje in de wijk, ontbijt. Inmiddels met wat pilletjes voor Sproet, de ouderdom komt met gebreken. Maar pilletjes zijn een feest! Pilletjes betekenen knisperende zakjes uit de koelkast waar een blikje leverpastei in zit. Ze is er gek op en Doerak stelt zich graag solidair op.

Na een paar uurtjes begint Doerak onrustig te worden. Hij ijsbeert wat door het huis, tuurt door het raam, piept en jammert wat. Ja, Doerak, er gaat weer wat gebeuren! Dat heb je goed aangevoeld. Vol ongenoegen ziet hij hoe Sproet wordt aangelijnd en met mij vertrekt. Nog vervelender wordt het als hij door het raam ziet dat ik wandelend de straat oversteek en uit het zicht verdwijn. Om kort daarna weer zonder haar terug te komen. De moed zakt hem in de schoenen en als we hem vrolijk in de auto zetten blijft hij nog wat hangen in zijn misère. Alles lijkt stom te zijn. Stomme auto, stomme weg, stomme drempels en stomme airco. Stomme bochten ook, maar vooral een stom vrouwtje! In het achteruitkijkspiegeltje treffen onze ogen elkaar; priemend kijkt hij me aan, neus naar beneden, oren vooruit. Zijn gele ogen in fel contrast met zijn masker. Ja jij daar! Jij! Alsof dit lollig is, met die glimlach van je! Totdat we de auto parkeren.......

Gerrie en Jan staan ons al op te wachten op de parkeerplaats bij de hei. Blij vallen we elkaar in de armen, ieder weerzien is weer heerlijk. Even intens als onze Saarloosjes ons geleerd hebben. Lachend halen we de honden snel uit de auto's, want de kleine dametjes breken de boel inmiddels af. Onze pogingen om met aangelijnde honden het verraderlijke fietspad over te steken mislukken. Er is geen houden aan, ze moeten los. We kijken zorgelijk naar Sara; gaat dat wel goed. Maar zij lijkt zich nergens wat van aan te trekken. Springt net zo enthousiast naar haar broer en houdt haar eigen roedel ondertussen goed in de gaten. Wat een toppertje!

Al wandelend en babbelend dwalen we over de prachtige hei. Vinden uiteraard wat mooie foto-plekjes en gierend van de lach vergelijken we het ras met andere rassen die zich wel netjes op een rijtje laten fotograferen. "Zit en blijf", zo eenvoudig! Ja, right! "Vooruit!", "Door!". Hahaha, Met een beetje geluk staan nog net de konten van het span op de foto terwijl ze de koekjes weg snaaien bij het oh zo mooie paarse struikgewas. Giechelend proberen Gerrie en ik onze "bewegende beelden" knop op de camera te vinden. Zo jammer dat het moment tegen die tijd al weer voorbij is. Nog spijtiger dat het moment daarna verloren gaat, omdat ons korte termijn geheugen niet meer is wat het is geweest. Het knopje is echt niet te vinden! We zullen het moeten doen met de herinnering.

Onderweg komen we wat andere wandelaars tegen met honden. Niet iedereen voelt zich veilig met een groep Wolfhonden en Duitse Herder. Snap ik ook. Suus de Cairn terrier laat echter zien dat er niets is om bang voor te zijn. Haar liefde voor Doerak is groot en blijkbaar is daarmee alles en iedereen in zijn buurt te vertrouwen. Schattig. Doerak heeft onlangs nieuwe vrienden gemaakt op de hei en ook haar komen we tegen. Met zoontje en hond. De Border Collie en zijn kleine baasje spelen onverstoorbaar door met een (kapot) balletje, Saarloosjes en Kyra huppelen mee in het spel. Het ziet eruit alsof ze elkaar al jaren kennen. Vol vertrouwen rent het jongetje door de groep heen, Kind en hond, kind en wolf, het blijft bijzonder.

Thuis gaat het plezier nog een paar uur door. Oke, het huis wordt een beetje afgebroken, rugleuningen van banken hoeven het spel niet te belemmeren. Maar niets breekt en de kleine regenbuitjes kunnen de pret ook niet drukken. Voldaan zakken we onderuit. Ja, het is altijd weer een feestje en nee, dit hoeft nooit te verdwijnen! Dank jullie wel, Gerrie en Jan, voor de heerlijke dag!










woensdag 15 juni 2016

De hond van mijn dromen!

Klokslag 12 uur in de nacht van 14 op 15 juni. Doerak ligt tevreden achter me in de oude leren stoel te slapen. Zich niet bewust dat het zijn 5e verjaardag is. Vijf jaar al weer! Helemaal volwassen en uiteindelijk de hond waar ik jaren geleden van gedroomd heb. De grote evenwichtige wolf, die mij trouw en zacht overal volgt. Vol harmonie en een wijsheid waar ik toen alleen nog maar van kon dromen. Hij is onmiskenbaar de hond uit mijn dromen!

Ik herinner me alles, heb alleen voor de details soms het blog nodig. Om even op te zoeken hoe zwaar hij woog toen hij de leeftijd van zijn kinderen nu had. Voor de rest hoef ik mijn ogen alleen maar te sluiten en het schiet als een film voorbij. Ik zie Kat, de pleegmoeder van Doerak, met engelengeduld de puppen verzorgen. De eerste dag thuis, wat was Sproet blij! Het eerste jaar waarin ik gefoeterd en gevloekt heb, Waar was ik aan begonnen, dacht ik. En dan beetje bij beetje naar volwassenheid toe. Minder stout en wild. Minder kleerscheuren, blauwe plekken en schrammen. Minder zorgen om zijn explosieve groei. Meer geduld van mijn kant, meer compassie van zijn kant. We haalden diploma's op de hondenschool. Zelfs behendigheid. Haha, wie zegt dat een Saarloos dat niet kan? Hij werd de peacekeeper in het bos. Ieder akkefietje tussen honden werd door hem opgelost. Ik zag hem ook fel, zich werend tegen een aanvaller. Brrrrr, dat is geen mooi beeld. Het is gelukkig nooit uit de hand gelopen, ik denk dat menig aanvaller uiteindelijk slachtoffer zou worden. Maar Doerak is daar niet van. Hij wil niet vechten en doet het dan ook niet. De komst van Shiva en de geboorte van de pups. Het staat allemaal in mijn geheugen gegrift. Om nooit meer te verdwijnen.

En nu is hij vijf jaar oud. De hond van mijn dromen. De koning van het bos, wordt hij inmiddels genoemd door een paar mensen. Ik kan niet zeggen dat het me niets doet. Bedachtzaam neemt hij alle honden in zich op, drentelt even naar een weifelende pup en.blijft staan om de pup de kans te geven wat te ruiken aan hem. Als een lieve, zachte leider. Hij neemt zijn kans waar als ik even sta te babbelen met de eigenaar om een bange hond over zijn angst te helpen. Een enkele hond ontwijkt hij. Inmiddels vertrouw ik erop dat hij daar ongetwijfeld goed aan doet. Er zal wat in de lucht hangen. Het zou een mooie therapiehond zijn, ook voor mensen. Nog steeds komen gasten hier over hun angst voor honden heen. Gelukkig kan hij ook nog wild zijn. Spelen met Bas de Boef, zo vaak als maar kan. Of ontmoetingen met andere Saarloosjes, wat een feest. Van alles wat, maar bovenal zacht, lief en trouw. In balans. Evenwichtig. Mijn droomhond.














Ik denk dat ik er morgen maar een feestje van ga maken. Met taart en ballonnen. Dat heeft hij wel verdiend. En, al zeg ik het zelf, ik ook wel een beetje...........

zaterdag 2 april 2016

Binnen handbereik

Of het nou een tulpenboom is of een magnolia, ik weet het niet, maar hij straalt me tegemoet als ik in de ochtend de gordijnen open. Het zonnetje laat zich niet zien, de temperatuur is daarentegen heerlijk. Doerak heeft een afspraak met zijn dochter Kyra, een paar dorpen verderop. Ik verheug me op het weerzien, ook al is het nog maar kort geleden dat ze vol adoratie aan ons hing.

De baasjes van Kyra zijn even verheugd als wij zijn en als een vervroegde lunch trakteren ze me op een stuk verse chocoladetaart dat nog maar net op het bordje past. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ik veruit het meest bedeeld ben. Alsof de kilo's die ik kwijt ben er binnen een uurtje weer bij moeten..... (LOL). Kyra kan haar geluk niet op en laat dat niet alleen zien; piepend en kreunend van genot schiet ze van Doerak naar mij. En weer terug. En weer heen en weer terug, ze kan er geen genoeg van krijgen. Haar kusjes zijn nog even onbesuisd, maar ze lijkt wat voorzichtiger te zijn geworden zodra mijn gezicht bij het hare is. Ze is haar wintervacht al helemaal kwijt en haar ranke lijfje lijkt nog mooier en fijner dan het al was.

Een dolle boel van jewelste, totdat de hulp met een ragebol binnenkomt. En even later een (voor Doerak) vreemde jongeman. Dat was voor hem toch wel voldoende reden om onder de vleugel te gaan liggen en vooral "er niet meer te zijn". Low profile, want vreemd is per definitie niet veilig. Kyra's doorzettingsvermogen wordt beloond zodra de ragebol verdwijnt en de jongeman gaat zitten; we weten weer waarom er schoteltjes onder koffiekopjes zitten en waarom ook lege schaaltjes bij voorkeur op hoge tafels gezet moeten worden. Met een engelengeduld beantwoordt Doerak iedere liefkozing van zijn dochter. Geen hap is hem te hard en na de nodige capriolen kroelt ze languit op haar rug onder zijn kop, zodat hij haar even in haar nek kan knabbelen.

Het vredig genieten is van korte duur. Kyra's energie komt nog als stoom uit haar oren en ze stort zich weer op mij. Nog meer feest als ze merkt dat ik meegeef, dat wil zeggen......de schommelstoel waar ik op zit. In een reflex leg ik mijn hand op haar schouder en concentreer me daarop. Langzaam vloeit de overdosis energie uit haar lijf en ze wacht rustig tot mijn hand haar wat streelt. Ik heb geen tweede hand nodig, hoef ook geen kracht te zetten. Zachte woordjes en mijn hand, wat bijzonder is dat! Iets wat in de eerste jaren Doerak tot rust bracht en waar ik bewust mee bezig ben geweest in de nestperiode met de puppen. Zou het dan gewerkt hebben? Of is het toeval geweest? Volgende keer maar weer proberen.......

Na de koffie vertrekken we naar De Haere, een prachtige zandvlakte achteraf en lekker rustig. Zelfs in het weekend. En wat treffen we daar aan? Nou, gewoon, zoals je zelf wel kon bedenken: zebra's, kamelen, schapen, damherten en edelherten. Nou ja zeg! Gelukkig achter een hekje......











zaterdag 5 maart 2016

De eerste verjaardag van de puppen!

"Nou mam, ik ben erbij hoor! Dat wil ik echt niet missen!", zei Dominique toen ik haar vertelde dat de eerste verjaardag van de puppen hier in huis gevierd wordt. Als een soort super vertraagde nestreünie. Blij als een vogeltje was ze en voor zover dat nog mogelijk was groeide mijn enthousiasme. "Drogo ook?" Nee, helaas komt Mellow niet (oef, dat wordt wennen die naam!), maar de reden die Desiree opgaf was zo voor 300 % passend in mijn visie. Ik zou het zelf niet anders doen; eerst maar weer eens wennen aan zijn nieuwe omgeving en van daaruit gewoon verder. Het komt wel, we hebben de tijd. "Maar Wyakin is er wel bij", vertelde ik haar. "Is dat niet prachtig! Het kleine nichtje erbij!"


En zo geschiedde. Om een uurtje of 11.00 ontmoetten we elkaar op de heide. Shiva als moeder overste en Doerak als trotse vader en gastheer. Kyra en Daentje, de prachtige dochters van het koppel, en Wyakin, het kokette nichtje. Een heerlijke clan, vol leven en vol van liefde.


Wya: `Come and get me` 
Doerak, Daentje, Kyra (achter) en Wya (voor)
Oh oh! Daentje iets te brutaal
Hmmmmm, gewoon....omdat het kan
Wya...wat een schoonheid!
Zou Kyra het dan toch van Doerak hebben?
Jakhals.......of Kyra? Hahahaha!
Samen op de top
Dolgelukkige Doerak!
Nee hoor,Gerrie! Niemand ziet je.
Snoepjes zoeken.
In een mini colonne rijden we naar huis, waar Shiva, Daentje en Kyra al snel hun vertrouwde plekjes opzoeken. Ja, ook de kleintjes weten echt wel hoe het huis in elkaar zit. Wat is die herkenning toch heerlijk! En Wya heeft eigenlijk nergens last van. Voor haar wel vreemd terrein, maar ze is in vertrouwd gezelschap. Daentje valt al snel in slaap, met Wya dicht bij haar. Doerak, Shiva en Kyra kroelen wat.

Kusjes.....
Kyra geniet van haar moeders geknuffel
Hmmmmmm
Daentje doet even alsof ze wakker is, haar dromen spreken voor zich!
En Wya heeft haar strategische plek gevonden.
Als aan het einde van de middag iedereen met hond en met volle buik vertrekt, zakken we languit op de bank. Snel alle foto's op de laptop zetten! We beleven de middag nog een keer en het genieten is niet minder geworden. Wat een fantastische familie! Bijna compleet, wat heb ik genoten!