Doerak

Doerak

vrijdag 30 oktober 2015

Senang

Soms sta ik even stil in het bos en haal diep adem. Ik vang de geur van nat hout op in mijn neus en een enkel rood blaadje landt op mijn hoofd. Een paar grote vogels zijn aan het kwetteren vanjewelste. Ik probeer ze te vinden, maar het restant aan blaadjes aan de bomen is nog net voldoende om het zicht te belemmeren. Naast me schiet er een eekhoorntje de boom in. Zonder te bewegen zoek ik met mijn ogen Doerak en Shiva. Pfff, gelukkig zijn ze ver genoeg. Ik heb nog niet meegemaakt dat Doerak een eekhoorn te pakken kreeg, maar het jagen alleen al zou het vredige gevoel verstoren en ik ben daar nog niet klaar voor. Ik wil nog even stil staan, genieten van de zachte grond onder mijn voeten, de tinteling van de wind door mijn haren. Pas als ik mezelf erop betrap breeduit te glimlachen, in mijn eentje, geen sterveling om me heen, pas dan zet ik weer een stap. Op zoek naar Doerak en Shiva.

We vervolgen onze weg en ik betrap me erop dat ik gericht ga luisteren of wij voldoende geluid maken. Er is nog steeds geen mens te bekennen en de wilde zwijnen hebben een walhalla aan eikels en beukennootjes. De paar ontmoetingen die ik inmiddels heb gehad staan gegrift in mijn geheugen. De boswachter heeft mij inmiddels gewaarschuwd voor het gevaar en geadviseerd vooral veel geluid te maken als ik ze tref. Nou, dat is niet zo moeilijk voor mij en giechelend begin ik de honden voor niets uitbundig te belonen en geef nog wat dubbele fluitjes als toegift. Zo! Dat zal ze wel even op afstand houden.
Zouden Doerak en Shiva dat ook nog weten? Die keer vorig jaar dat ze gezamenlijk op een zwijn gingen jagen? Onlangs dacht ik dat wel te merken aan Doerak. Hij was volledig uit zicht, was al de hoek om, toen ik een diepe blaf hoorde, gevolgd door laag gegrom. In een vaart ging ik op het geluid af en zag Doerak midden op het pad staan, kop laag en grommend. Er was niets of niemand te bekennen om hem heen, maar het geluid en zijn lichaamstaal waren precies hetzelfde als toen hij oog in oog stond met een enorm zwijn vorig jaar. Dat zwijn had net achter Shiva aangezeten, maar had haar niet kunnen bereiken voordat zij zich pal achter Doerak opstelde. "Holy shit" brachten Dominique en ik in koor uit en ons ontzag voor de jachtstrategie van Saarlooswolfhonden veranderde acuut in angst voor de kracht en snelheid van het zwijn. Ze zijn enorm groot, maar door de relatief korte rug en lage achterhand zijn ze erg snel in hun wendingen. En die kop liegt er niet om! Doerak hield stand, verzette ook geen poot toen Shiva wel op ons commando naar ons toe kwam. Pas toen het zwijn zich omdraaide en verdween in het dichte struikgewas, kwam ook hij naar ons.
Hoe kom ik daar nu op? Van een vredig gevoel, een met de natuur en volledig in harmonie zit ik pardoes in een wild avontuur!
Ik kijk weer naar het stelletje Saarloosjes en de glimlach komt terug. Wat zijn ze gelukkig met elkaar! Shiva gaat al steeds meer in op de uitnodigingen van Doerak om te spelen. Door de bossen te rennen en gekke fratsen uit te halen. Ze komen allebei even een aai over hun kop halen voordat ze vrolijk op twee andere honden afrennen. Het lijkt er warempel op dat ook zij blij zijn toch even wat ander volk tegen te komen. "He, is ze er weer?", wordt er gevraagd. "Gaat het nu wel samen met die kleine dan? Oh, die zie ik niet, waar is die dan?""Lang verhaal", zeg ik, en vastberaden om niet weer mijn gelukkige gevoel te laten verdwijnen antwoord ik: "ze zijn allebei aan het logeren. Sproet elders en Shiva bij ons". "Oh, fijn dat dat zo kan!" Ja, en zo is het precies. Fijn, dat we Shiva niet verloren hebben. Fijn, dat we zo iemand kunnen helpen. En fijn, dat Doerak en Shiva weer helemaal in hun nopjes zijn!











maandag 26 oktober 2015

Warm welkom

Met een beetje hulp van de wintertijd lukt het me ruim voor mijn wekker afloopt op te staan. Het is maandag, schiet het door mijn hoofd en met een vaartje loop ik naar beneden. Doerak komt opgelucht naar me toe. Helemaal alleen slapen is hem duidelijk niet bevallen, hij heeft extra aandacht nodig om weer bij te komen. "Komt goed" fluister ik in zijn oor en al knuffelend voel ik de spanning uit zijn lijf glijden. Hij snapt het echter nog steeds niet. Kwamen ze gisteren thuis na een middag weg te zijn geweest, werden de honden snel uitgelaten en toen vertrok het vrouwtje met Sproet in de auto. En ze kwam zonder Sproet terug! Alsof dat leuk is!
Wat hij niet wist,is dat Sproet even uit logeren is bij ons petekind Timber. Zij is kind aan huis bij mijn zus, en wandelde dan ook parmantig naar binnen om eerst maar eens alle plekjes waar schaaltjes met lekkers kunnen liggen te inspecteren. Het is maar goed dat ook mijn zus nog steeds snel is..... Na een hartelijke begroeting settelt zij zich pontificaal voor de bak met speeltjes. Zo! Dat zal je leren, Timber! Hij vindt het allemaal prima, want het geeft hem de tijd en ruimte om eens lekker languit op mijn schoot te kruipen. Nou ja, schoot..... Ook een border collie is te groot om daar echt op te passen, maar des te meer geniet Timber als ik lekker ongegeneerd onderuit zak. Billen, buik, poten, alles past. Tevreden legt hij zijn kop onder mijn kin. "Doet-ie anders nooit hoor!" Ja ja! Gevleugelde woorden die inmiddels veel meer dan alleen verzekeringen in mijn geheugen oproepen. Haha, het is een vrijbrief voor zo'n beetje alle hondeneigenaren geworden!
Afijn, terug naar vandaag. Het lukt Doerak niet echt om zich senang te voelen. Zijn roedel is niet compleet en dat drukt zwaar op zijn schouders. Hij sjokt wat door de kamer, laat zich met een diepe, diepe kreun door zijn poten zakken en kijkt melodramatisch voor zich uit. Uiteraard op een centrale plek, zodat hij verzekerd is van voldoende publiek voor zijn ellende. Even bekruipt me een klein schuldgevoel. Wat doen we nu? Sproetje wegbrengen? Gatsie, dat is helemaal niet leuk! Niet voor Sproet, niet voor Doerak en niet voor ons. Maar al snel komt het gevoel dat ik bij ontwaken had terug: het is maandag! Ik ga Shiva ophalen!
Een paar uurtjes later word ik bedolven onder Shiva's kusjes. Wat is ze blij mij weer te zien! Van gekkigheid springt ze met vier poten in de lucht. Klein plasje op het veldje naast het huis en trappelend staat ze achter de auto om erin te kunnen springen. Hoe was het ook al weer met die Saarloosjes? Oh ja: intens. En vol overgave!
Wanneer we het dorp naderen begint Shiva onrustig te worden. "Ja-a, dat was Shiva's bos, ja", zeg ik en alsof haar opgewonden wendingen naar meer bevestiging vragen, vervolg ik mijn 'gesprek'. "En dit was Shiva's straat, en Shiva's buren....". Ik geloof warempel dat ze alles begreep! Ze had dan ook geen aanmoediging nodig om haar weg naar de poort te vinden en blij in Doerak's en Fred's omhelzing te springen.


Even later, nou ja......even.......een hele tijd later is Shiva doodop van de emoties. Ze zoekt haar slaapzak (jawel, dezelfde als uit de nestperiode en gekoesterd door iedereen) en todje (van nog langer geleden, werkelijk volledig uit elkaar gevallen maar nog steeds doeltreffend) en zakt tevreden in slaap.


Het zijn de mini-dutjes die het beste werken en vol energie vertrekken we wat later naar het bos. Voor ons en voor Doerak is alles hetzelfde, maar als we goed naar Shiva kijken zien we dat niets minder waar is. Die ene boom lag nog niet over dat pad, en was dus al helemaal niet doorgezaagd. En er zijn nieuwe puppen bijgekomen, zo ruikt zij. De zwijnen hebben andere routes gekozen en de zoete, rottende geur van herfstbladeren en paddenstoelen was er ook niet. Ze neemt alles goed in zich op, speelt ondertussen wat met Doerak, maar heeft nog geen zin om echt dwars door de bossen met hem te gaan. Ze laat hem nog even het voortouw nemen bij "de badkuip", maar ik weet dat het slechts een kwestie van tijd is. En die tijd krijgt ze, want ze blijft 2 weken bij ons logeren!