Doerak

Doerak

maandag 25 juli 2016

Een goed begin van een nieuwe week

Maandagmorgen, een uurtje of 8. Ogenschijnlijk begint de week zoals gebruikelijk. Oke, beetje vreemd dat ik al zo vroeg in de supermarkt ben, maar voor de rest lijkt alles normaal voor de honden. Wandelingetje in de wijk, ontbijt. Inmiddels met wat pilletjes voor Sproet, de ouderdom komt met gebreken. Maar pilletjes zijn een feest! Pilletjes betekenen knisperende zakjes uit de koelkast waar een blikje leverpastei in zit. Ze is er gek op en Doerak stelt zich graag solidair op.

Na een paar uurtjes begint Doerak onrustig te worden. Hij ijsbeert wat door het huis, tuurt door het raam, piept en jammert wat. Ja, Doerak, er gaat weer wat gebeuren! Dat heb je goed aangevoeld. Vol ongenoegen ziet hij hoe Sproet wordt aangelijnd en met mij vertrekt. Nog vervelender wordt het als hij door het raam ziet dat ik wandelend de straat oversteek en uit het zicht verdwijn. Om kort daarna weer zonder haar terug te komen. De moed zakt hem in de schoenen en als we hem vrolijk in de auto zetten blijft hij nog wat hangen in zijn misère. Alles lijkt stom te zijn. Stomme auto, stomme weg, stomme drempels en stomme airco. Stomme bochten ook, maar vooral een stom vrouwtje! In het achteruitkijkspiegeltje treffen onze ogen elkaar; priemend kijkt hij me aan, neus naar beneden, oren vooruit. Zijn gele ogen in fel contrast met zijn masker. Ja jij daar! Jij! Alsof dit lollig is, met die glimlach van je! Totdat we de auto parkeren.......

Gerrie en Jan staan ons al op te wachten op de parkeerplaats bij de hei. Blij vallen we elkaar in de armen, ieder weerzien is weer heerlijk. Even intens als onze Saarloosjes ons geleerd hebben. Lachend halen we de honden snel uit de auto's, want de kleine dametjes breken de boel inmiddels af. Onze pogingen om met aangelijnde honden het verraderlijke fietspad over te steken mislukken. Er is geen houden aan, ze moeten los. We kijken zorgelijk naar Sara; gaat dat wel goed. Maar zij lijkt zich nergens wat van aan te trekken. Springt net zo enthousiast naar haar broer en houdt haar eigen roedel ondertussen goed in de gaten. Wat een toppertje!

Al wandelend en babbelend dwalen we over de prachtige hei. Vinden uiteraard wat mooie foto-plekjes en gierend van de lach vergelijken we het ras met andere rassen die zich wel netjes op een rijtje laten fotograferen. "Zit en blijf", zo eenvoudig! Ja, right! "Vooruit!", "Door!". Hahaha, Met een beetje geluk staan nog net de konten van het span op de foto terwijl ze de koekjes weg snaaien bij het oh zo mooie paarse struikgewas. Giechelend proberen Gerrie en ik onze "bewegende beelden" knop op de camera te vinden. Zo jammer dat het moment tegen die tijd al weer voorbij is. Nog spijtiger dat het moment daarna verloren gaat, omdat ons korte termijn geheugen niet meer is wat het is geweest. Het knopje is echt niet te vinden! We zullen het moeten doen met de herinnering.

Onderweg komen we wat andere wandelaars tegen met honden. Niet iedereen voelt zich veilig met een groep Wolfhonden en Duitse Herder. Snap ik ook. Suus de Cairn terrier laat echter zien dat er niets is om bang voor te zijn. Haar liefde voor Doerak is groot en blijkbaar is daarmee alles en iedereen in zijn buurt te vertrouwen. Schattig. Doerak heeft onlangs nieuwe vrienden gemaakt op de hei en ook haar komen we tegen. Met zoontje en hond. De Border Collie en zijn kleine baasje spelen onverstoorbaar door met een (kapot) balletje, Saarloosjes en Kyra huppelen mee in het spel. Het ziet eruit alsof ze elkaar al jaren kennen. Vol vertrouwen rent het jongetje door de groep heen, Kind en hond, kind en wolf, het blijft bijzonder.

Thuis gaat het plezier nog een paar uur door. Oke, het huis wordt een beetje afgebroken, rugleuningen van banken hoeven het spel niet te belemmeren. Maar niets breekt en de kleine regenbuitjes kunnen de pret ook niet drukken. Voldaan zakken we onderuit. Ja, het is altijd weer een feestje en nee, dit hoeft nooit te verdwijnen! Dank jullie wel, Gerrie en Jan, voor de heerlijke dag!