Doerak

Doerak

woensdag 30 november 2011

dinsdag 29 november 2011

Een gewichtige wandeling

Ik had haar honden al een paar keer gezien, bij de ingang van het bos. Twee machtige Duitse Herders die samen bijna het pad in het bos vullen. Indrukwekkend. Ze doen me een beetje denken aan Rex, de politiehond uit een oude tv-serie. De vrouw die erbij hoort is nog meer onder de indruk van Doerak dan ik van haar honden. Gisteren troffen we elkaar eindelijk tijdens het wandelen.
Doerak vond het natuurlijk helemaal prachtig en Sproetje reageerde zoals het Sproetje betaamt: blaffend waarschuwen dat zij het allemaal in de gaten houdt. Het stoorde de vrouw niet. "Het is toch een teefje en hij is toch pup", en daarmee was alles gezegd. We hebben het schreeuwend, boven het geluid van Sproetje uit, tot het einde van het pad volgehouden. Ieder onze eigen weg gaan, was eenvoudiger gedacht dan gedaan. Doerak was nog lang niet klaar met spelen. De herdershonden stonden al netjes naast hun bazinnetje, wat voor Doerak het sein was om zich daar tussen in te wringen. Ik verstopte me achter een boom, maar dat leidde natuurlijk tot niets. Vrolijk huppelen of een hand vol met koekjes net zo min. Dan maar ophalen en het tuigje vastzetten aan de lijn. De oplossing? Welnee, ik hing letterlijk met mijn volle gewicht aan de lijn, armen wijd (de lijn zit diagonaal over mijn schouders). Net als die oefening waarin je jezelf achterover moet laten vallen in de armen van andere mensen. Dat dus, maar dan met een enkele hond voor me. Een hond van 5 maanden oud, nog geen 25 kilo zwaar, die geen krimp geeft. Gewoon op vier poten blijft staan en zich hooguit wat schrap zet. "Ik hang er met mijn volle gewicht aan" riep ik, deels geschrokken, deels lachend. Haar schaterlach vulde het bos nog meer dan Sproetje's geblaf en klonk nog lang na in mijn oren.

Doerak 2 weken terug op de hei

zondag 27 november 2011

Heul veul frisse lucht!

Doerak heeft zijn eerste vakantie beleefd: een midweekje Ameland. Ons landje is maar zo groot als een postzegel, maar voor een Saarloos is dat al heel wat. Zeker als je voor de boot nog een paar uur in de auto moet zitten. Een paar uur betekent heel veel kwartiertjes, nog meer minuten en bijna ontelbare secondes waarin je ziek kan worden. Heel erg ziek. Sproetje maakt veel goed, zeker omdat zij haar uiterste best deed alle kwijl weg te werken, maar het was toch slechts een schrale troost voor hem. Autorijden is niet leuk en hij wil het dan ook gewoon NIET.
Maar als je er dan bent, en je ruikt in de tuin al de zeelucht, de stilte omsluit je, dan is het toch wel heel erg leuk. Zelfs voor apenkoppen als Doerak. Iedere dag naar het strand, dat was wel zijn favoriete plek. Maar de eendenkooi was bijna even leuk. Sproet heeft een uitnodiging voor volgend jaar staan; samen met een echte kooiker en zijn hond aan het werk. En Doerak mocht spelen met Wolf, de Saarloos van Klaas Wijnberg. Ik was wel heel erg trots toen Klaas onze Saarloos een "bijzonder exemplaar" noemde en Sproetje "een evenwichtige hond".
Ze zijn ook bijzonder, alletwee. We zagen afgelopen week een perfect tafereeltje van hoe het hoort met een volwassen hond en een pup. Helaas weer zonder film of foto's, dus ik moet het met woorden omschrijven. In de branding, langs een enorm breed strand, dobberen zeevogels. Groot en klein. De kleine vogeltjes dribbelen werkelijk als razenden heen en weer. Stijgen af en toe op om als kolibri's met vleugeltjes te snel fladderend om te kunnen volgen met het blote oog, te doen wat ze moeten doen. Joost weet wat dat is.... maar ze zijn er druk mee. De grote zeemeeuwen laten het gebeuren, dobberen wat rond. Totdat Doerak ze in het oog krijgt. Vol overtuiging springt hij tegen de branding in het water in. Golven over zijn kop, het doet hem niets. Een enkele zeemeeuw laat het water los, vliegt weg. Voor Doerak het signaal om de achtervolging in te zetten. Als een razende, doelgericht blijft hij volgen, meters lang door de branding. De zeemeeuw maakt een grote boog richting duinen en Doerak blijft hem volgen. Over het strand. Totdat hij wel erg ver weg van ons raakte. Sproet vond alles prima, huppelde braaf achter mij aan. Maar dit ging haar letterlijk te ver; als een speer stoof zij weg. Eerst in dezelfde boog, maar toen zij zag dat ze hem daarmee niet zou inhalen, trok ze de lijn recht. Haalde hem in, en wees hem de weg terug naar ons. Geen woorden, geen commando's. Alleen maar gedachtes, gevoelens, een enkel gebaar. "Mooi he, alles" zou Loesje zeggen....................





vrijdag 18 november 2011

Herfst.....

Ik neem mezelf al de hele week voor om de camera mee te nemen naar het bos. De kleuren zijn zo prachtig. Zolang de bomen nog niet helemaal kaal zijn, lijkt het net alsof je een tunnel van rode blaadjes in stapt. Je zal echter je ogen dicht moeten doen, en er zelf een voorstelling van maken. Want ik vergeet telkens het fototoestel mee te nemen. Sorry. Eerder deze week, toen ik iets beter voorbereid naar de  hei ging, was het echter ook prachtig. De konijntjes worden al iets brutaler, schieten wat vaker vlak langs je heen. Sproetje is daar meer alert op dan Doerak. Doerak geniet van de weidsheid en van alle vriendjes en vriendinnetjes die hij ontmoet.

maandag 14 november 2011

Een stoel en een hoepel

Doerak had zijn laatste puppenles op het veld afgelopen zaterdag. Een les vol wedstrijdjes, beginnend met een parcours. Boas, een van de honden van de instructrice, maakte als stand-in het aantal van de groep even, zodat we in teams van vier tegen elkaar konden strijden. Ja, ik werd ook stand-in.
Even leek het erop dat Doerak zou winnen; wij hadden wat moeite met de rolstoel. Maar de stoel vlak voor het einde nekte Doerak. Daar wilde hij echt niet onderdoor. En samen met Fred door een hoepel....... ja dat leverde voor beiden een struikelblok. Kansloos!


 





vrijdag 11 november 2011

Het is een memorabele dag!

Ja, ook omdat het 11-11-11 is, maar dat is slechts bijzaak. Vandaag is de dag dat ik mijn weddenschap met Fred heb gewonnen! Twee maanden later zijn we nu, en Doerak is nog steeds een stapje lager in rangorde dan Sproetje. Het was ook zo'n inkoppertje. Maar ik zal er daarom niet minder van gaan genieten. Gisterenavond begon de voorpret al; vol overgave toverde ik de fles massageolie uit een kastje. Die staat al klaar! Vanmorgen heb ik hem nog even zijn vingeroefeningen meegegeven. Fred heeft op de valreep verwoede pogingen gedaan om Doerak zo ver te krijgen Sproet volop te bijten. Aandoenlijk, en natuurlijk zonder succes. Ik moet niet vergeten de kookwekker mee te nemen, want er mag geen minuutje van het kwartier afgesnoept worden!

Sproetje heeft (tijdelijk) de kleine bench gekregen. Dan kan ze zich even terugtrekken, zolang ze nog herstellende is. Dachten we...........

maandag 7 november 2011

Een nest Saarloos Kooikerhondjes?

Nee, moesten we maar niet doen! Sproet's sterilisatie was al uitgesteld, en dat durven we niet weer een half jaar te laten wachten.  Dus dan maar nu. Beetje onhandig met een super levendige hond als Doerak, maar ja. Je moet wat! Ik heb haar net opgehaald, en het eerste wat ze deed was rennen (en struikelen) naar de bench. Om vervolgens toch maar een veilig plekje te zoeken achter/onder de stoel. Doerak ruikt natuurlijk dat ze niet in orde is, en ligt dan ook rustig ietwat op afstand te dutten. Alles is goed gegaan, in de kliniek. Ze heeft een paar kleine sneetjes, meer niet. Even in de gaten houden, een paar dagen rust, en dan moet het weer voorbij zijn. Gaat goedkomen!
Sproet wist gisteren niet wat haar vandaag boven het hoofd hing.

13 In het dozijn? Ik dacht het niet!

Een hele entree in het hondenbos bij Ugchelen gisteren, toen we als groep met 13 Saarlooswolfhonden de wandeling begonnen. We verbaasden ons over de stilte; op een enkele schermutseling bij aanvang na en wat geblaf van herdershonden die mee waren, was het muisstil. Alsof toch bewezen moest worden dat ze wel geluid kunnen maken, gaf een van de Saarlooswolfhonden een concert na afloop. Vol overgave.
We zagen een Saarloos die vanuit stand, zonder aanloop, met vier poten tegelijk omhoog sprong. Haalde makkelijk 1,5 meter. Een ander die dansend rondom de mensen heen dartelde. Misschien niet de gang zoals het hoort, maar hij leek daar zelf niet onder te lijden. Er waren in totaal drie puppen die elkaar telkens weer vonden, met name Doerak en zijn broertje Nutak. Nog steeds gek op elkaar, maar het uiterlijk verschilt inmiddels wel. We zagen ook het samenwerken van de honden, in het achtervolgen van anderen. Maar waar we het meest van onder de indruk waren was Storm, de opa van Doerak. Evenwichtig, rustig observerend, zijn pup beschermend zonder dat hij daarbij zijn tanden hoefde te laten zien. Of geluid hoefde te maken; hij dreef de andere reu gewoon weg. En de andere reu accepteerde het ook, had waarschijnlijk niet eens in de gaten dat hij de mindere was. Dat is wat ons betreft de meest ideale alfarol! Zou Doerak op hem gaan lijken? Ik droomde daar wel al van..............

Storm.

Drie puppen op een hoopje

Nutak blijft toch wel Doerak's favoriet

vrijdag 4 november 2011

Houdini, ziek zwak en misselijk, of een gewone Saarloos pup?

Doerak heeft de afgelopen dagen de gemoederen goed bezig gehouden. Het begon allemaal op dinsdagochtend; toen ik 's ochtends beneden kwam liep Doerak vrij rond! Het kussen in de bench in duizend stukken en onder de diarree en kots. Ook buiten de bench niet echt frisse taferelen, maar geen sloopsporen. Hij was helemaal de kluts kwijt, en ik ook! De hele dag is hij van slag geweest.
De dag erna begon hij te bloeden in zijn mond. In de avond was dat nog niet over, dus toch maar voor de zekerheid naar de dierenarts. "Wat een enige hond hebben jullie toch, maar het is geen echte Saarloos hoor". Doerak kroop van enthousiasme in zijn nek en hield niet op met het kussen van het oor van de dokter. Hoezo gereserveerd en terughoudend? Het bloeden kwam van een melkkies die er ter plaatse uit kwam.
Vanmorgen vroeg werd Fred wakker van een piepende Doerak; weer de hele bench onder en het nieuwe kussen aan flarden. Tja, wat zal ik zeggen? In ieder geval voorlopig gewoon met een kleedje in de bench. De darmklachten houden we goed in de gaten. Hij begint wat schraal te worden en dat zit me helemaal niet lekker.